Kalbim kavanozda

Adımlarını sayarken hiç düşünmedin mi? Biteceklerini.
Yol bitmeden adımların bitmezdi ki...
Ama adımlarını saymasan...
Saymasan...bilmeyecektin biteceklerini.
Farkında bile olmayacaktın.
Aklımı çantamın fermuarlı gözüne koyup sırtımda taşırken,
kalbimi cam kavanozun en dibine bıraktım.
Böylece aklım benden uzakta olacaktı.
Hiç düşünmeyecektim. Ne güzeldi!

Kalbimi ise arada ziyaret edebilirdim.
Kavanozun ardında...ama kavanozun içinde
Öylece dururken bana bakmazdı...ben baksam da ona.
Böylece hiç hissetmezdim. Ne güzeldi!

Ama yok...yapamadım. Ertesi gün usulca fermuarını açtım çantamın.
Aklım yerine hızlıca geldi.
Kalbime dokunamadım.
Usulca kavanozun içinde...en dibinde bıraktım onu öylece.

Bilsem de varlığını...aklımda olsa da.
Hissetmemeliydim kalbimi.
Daha iyiydi böylesi...
En iyiydi.

(Bu yazım ilk olarak http://hayattanmasallardanbiraz.blogspot.com/ sitesinde yayımlanmıştır.)