Kaldırımda uyuyan beş sokak köpeği

Pazar günü Büyükçekmece sahilindeki parklardan birinde çocuklar patlamış bir topla futbol oynuyorlardı, büyük bir köpek de aralarında koşturup duruyordu. Çocukları şaşırttıktan sonra dişleriyle topu tuttu ve uzağa götürüp bıraktı. Çok sayıda sahipli köpek boyunlarından tasmaları çıkartılmış, oralarda çılgınca koşturuyorlardı. Sokakta geçirecekleri en çok birkaç saatlik özgürlüğün tadını çıkartıyorlardı.

Birkaç yüz metre ileride bir cadde üzerinde kaldırımda beş sokak köpeği hepsi aynı şekilde yatmışlar kımıldamadan uyuyorlardı. Yanlarında durdum, fotoğraflarını çektim, hiçbiri kafasını kaldırıp bakmadı. Çok soğuk olmasa da kış gününde neden taşların üzerinde yattıklarını önce anlayamadım. Sonra çözdüm, biraz önce onlar oraya yattıklarında güneş kaldırıma vuruyor olmalıydı. Artık güneş gitmiş ama onlar hala farkında değiller.

Karşı kaldırımda yediği kemiğim çatırtılarını duyduğum köpek ise dişlerini gösterdi ve hırlamaya başladı. “Ben dostum, yalnızca fotoğraf çekiyorum” desem anlayacak gibi değildi. Korktuğumu yanımdakilere belli etmemeye çalışarak fotoğrafını çekemeden uzaklaştım. Korkumu gizleme çabam da başarısız olmuştu, hızlı adımlarımın anlamını herkes anlamıştı.

Bir gün önce sabah geldiğimizde sokağın ortasında Sarıkız uyuyordu ve başını kaldırıp şöyle bir baktı, aylar sonra olsa da tanıdı. Yabancı olmadığımızı anlayınca uykusuna kaldığı yerden devam etti. Öğleden sonra Büyükçekmece Gölü kıyısında yürüyüş yapmış dönerken ileride bekleyenin bizim sokağın köpeği Sarıkız olduğunu uzaktan anladık. Bizi uzaktan izlemiş, dönüş yolumuzda beklemişti. Bizimle beraber yürüdü, bahçelerden birinden bir köpek havlayınca korktuğunu belli etmeden sessizce arkamıza saklandı. O da bize güvenmişti.

Sahipli köpeklerin oyundan başka düşündükleri yoktu, kaldırımda uyuyan köpeklerin korumaları gereken birşeyleri olmadığı için bu kadar rahattılar, oysa kemiklerini koruma içgüdüsü köpeği korkunç bir şekle sokuyordu. Sarıkız ise kendisine yemek verdikleri sokağı sahiplenmiş koruyordu.