Kalemimden kendime

Seni bekliyorum,

Bekledikçe değişiyorsun.

Ansızın büyüyorsun benimle,

Ve ayniyle küçülüyor,

Sonra kayboluyorsun.

Mum alevi gibiyiz sen ve ben.

En kolayını seçiyoruz,

Kendimizi eriterek!

Damlalar altımızdan kayıp giderken,

Yeniden birikeceğimizi sanıyoruz.

Yeniden büyüyüp, alevleneceğiz!

İkimiz de biliyoruz aslında,

Alevimiz ne kadar büyük olursa olsun,

Bizi saran mumun ömrü belli!

Ve her defasında,

Kendimizi onun kollarında buluyoruz.

Mum alevini seviyoruz sen ve ben...

Küçük aydınlıklarla karanlığa yama yapan,

Sadece bugün ya da dün gibi duran bir mum alevini.

Zaman!

Gelecek, geçmiş, şimdiki...

Her zaman!

Mum alevi gibi sen, mum alevi gibi ben.

Karanlıkta kalmış o büyülü noktayı aramaktı hedefimiz.

Noktalardan koskocamanlıklar bulmak,

Ve hiç bir zaman yenik düşmemek noktasızlığa...