Kalemini korkak alıştır ma!

Düşüncelerimizi, ifade etmek istediklerimizi hayata geçiren kalemimiz.

Bir önceki yazımda neden blog yazarı olduğumu, bundan böyle neden yazılarımda "keskin kalem" "rumuz"unu kullanacağımı kendimce anlatmağa çalıştım.

"Ben beni "mim" ledim. Neden blog yazıyorum ?"
http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=160013

Babamdan bana intikal eden "keskin kalem" rumuzuna ilave olarak, baba nasihatım olan "kalemini korkak alıştırma" sözcüğünün 'hikaye' sini sizlerle paylaşmak istiyorum.

Bir önceki yazımla birlikte, beni daha iyi tanıyacağınızı ümit ediyorum.

Lise yıllarında okulumuzda düzenlenen, "kompozisyon" yarışmasına hazırlanıyordum. Defalarca yazıyor, beğenmeyince yırtıp atıyordum. Masamın üzeri, kağıt yumakları ile dolmuş, ben kendimden geçercesine, çırpınarak yazmak savaşı veriyorken, mücadelem, babam' ın dikkatini çekmiş olacak ki, arkamdan usluca yaklaşıp yazdıklarımı okumaya çalıştığını hissettim. Ensemde beliren nefesinden irkilip, dönüp başımı çevirdiğimde, anlatmak istediklerimi ifade ederken, çekingen davrandığımı görmüş, garip sesler çıkardığımı duymuş olmanın tedirginliği ile gözlerimin içine derin ve anlamlı bakarak, içinden geçenleri hiç çekinme "yaz" diyen gür sesi ile karşılaştım.

Derslerinden arta kalan zamanda çok "kitap oku malısın !". Okudukca düşüncelerin daha aktif, yoğunlaşacak ve sen bunları kalem' inin gücü ile rahatlıkla dile getirip yazabileceksin. Düşüncelerinin yönlendirdiği "kalem" inin önüne, boş bir beyinle set çekersen kalem, kalem olmaktan çıkar "korkak" bir nesne haline gelir.

Yazdıklarını okuyan, gerçekten, okuduğunun hakkını veren, dikkatli, ne istediğini bilen bir okuyucu ise yazının içeriğinden, "korkak" birisi olduğunu hemen çözer. Sözcükleri dolandırmadan, kısa ve net cümlelerle meram' ını anlat.

Keskin, ne istediğini bilen cümlelerle yazdığın yazı ile okuyucu mutlu etmelisin.

Korkak, çekingen olursan; Ortaya boş sözcüklerle bezenmiş, tat vermeyen, yağsız, limonsuz, tuzsuz bir salata tabağı koyarsın.

Okuyucu ile aranda tahmin ede miyeceğin kadar uçurumlar oluşur. Seni asla benimsemez, sıradan, luzumsuz laf türeten, bu doğrultuda düşünen yazar statüsüne koyuverir, anlayamazsın bile.

En başta okuyucuya saygılı olacaksın, seviyesiz, kalitesiz, hakaret ve argo sözcükler içeren ithamlarda bulunmaktan kaçınacaksın. Yazdığın konu bir yanlışlığı tenkit ediyor veya hedef alıyorsa, karşı tarafın itirazını haklı kılacak cümlelerden uzak durmalısın. Nezaket ve ahlak kuralları çerçevesinde, sorularını dolandırmadan, kelime cambazlığı yapmadan yönelteceksin. Hedef aldığın " kişi " ve " kurum" larsa mesnetsiz iddialardan yola çıkıp, asparagas haberler yapmayacaksın ve o tarz haberlerede prim vermeyeceksin. Somut " gerçek" liğinden şüphe duyulmayan, ispat edilmiş iddiaların üzerinde yoğunlaş.

İyi bir gazeteci, iyi bir yazar olmak istiyorsan önce ne yazacağını sakin sakin düşün, hisset öyle kalemini eline al.

Dağınık düşüncelerle donanmış bir yazı okuyana zevk vermez.

Önce şu yırtıp yırtıp attığın, boşuna ziyan ettiğin kağıtları topla, sonra yazacağın konu hakkında bilgiler topla. Seni aydınlatacak kitaplar oku. Ondan sonra bir daha yazmayı dene bakalım. Göreceksin ki kalem' in sana çok güzel bir kompozisyonu armağan edecek. Kompozisyon yarışmasında ki muaffakiyetin daha yüksek olacak.

Gerçektende öyle olmuşdu.

Babamın nasihatleri eşliğinde "yaşadıkça görüyorum ki "korkak" lığın değişik ortamdaki "ilişkileri mizde, yaşam döngümüzde de fazla rağbeti yok.

Dürüst ve kalemini korkak kullanmayı, alışkanlık haline getirmeyen bir babanın kızı olarak yazmaya heveslendiğim o yıllarda kulağıma küpe olacak kadar önemli nasihatleri ilke edindim.

"Sinir baldan "tatlı" dır derler".

Umarım babamın nasihatlarini unutturacak, can yakıcı olaylar yaşamam, yaşamayız.

Kalem' im yolunu şaşırmaz :)

KESKİN KALEM...