Kalite asla tesadüf değildir (*)

Bazen tahammül edemediğimiz insanlarla doluyor çevremiz. Normal zamanda olsa aynı masada oturup çay bile içemeyeceğiniz bir sürü karakter ile aynı ortamları paylaşmak zorunda kalabiliyoruz.

Konuşmak olsun diye konuşan, ağzı dolu beyni boş, her şeye fikri olan ama bilgide sıfır, egosunun esiri olmuş, nerde nasıl davranacağını bilmeyen bir çok kişilik tanıyoruz.

Bir bakıma fayda da sağlıyor! Kendimize öz eleştiri yapma fırsatı tanıyoruz. Eksik noktalarımızı onarıyor, gelişime daha çok önem veriyor ve hatta ne olmak istemediğimizden tamamen emin oluyoruz.

Hayatına hiçbir şey katamamış, kendini fikir – zihin anlamında geliştirememiş ama çok konuşan tiplere en azından zaman ayırmamayı öğreniyoruz.

Ablamdan duyduğum bir cümle var; kalite asla tesadüf değildir!

Gerçekten öyle.

İnsanlar o kadar boş şeylerle uğraşıp o kadar kuru laf kalabalığı yapıyor ki bazen, bunu konu diye konuşuyor mu sahiden? Diye boş gözlerle bakıyorum. Yazık diyorum, onlar adına üzülüyorum.

Dedikodu ile boş zaman harcayanların elinden sahiden başka bir şey gelmiyor mu diye düşünmeden edemiyorum.

Ve her zaman çok sevdiğim o cümleyi anımsıyorum “diploma insanın cehlini alır! Hamurunda varsa eşeklik baki kalır.”

Önce özde gelişin! Manevi anlamda öğrenilecek şeylerin sonu yok. Hayat sürekli okulumuz buradan mezuniyet ancak ruhumuzun bedenden ayrılmasıyla olur.

Bakın mesela bunları yazarken bile öz eleştiri ile hoşgörümün zayıf olduğunu hissedebiliyorum ve kendimi eleştiriyorum.

Geçin aynanın karşısına bir bakın kendinize ne olur. Vallahi komiksiniz! Ve bir o kadar aciz.