Kalpazan sen olmalısın keder..

Daha ilk baskıda çıktı sorun; neymiş kapağındaki mavi koyu olmuş..

Düşündüm nasıl bir mavi olmalıydı diye; Deniz mavisi, gök mavisi, gözlerinin mavisi.. Çok banal. Bana göre değil aşk. Yeşil olsun kapak dedim.

Taktımı takıyor işte insanoğlu; neymiş önsözde hiç insan adı yokmuş. Yazdım ya anam-babam ve minik serçe diye.

Olmazmış, adettenmiş isim yazmalıymışım-kimin adetiyse, çattık. Sildim tüm önsözü tüm insanlığa diye yazdım.

Yok kardeşim basılmayacak bu kitap, bu sefer de arka kapaktaki resmi beğenmediler. Çok somurtmuşum kimse almazmış.

Resmimi çıkarttım, yerine mavi gözlü bir kedi koydum.

Anlamak istemedim biliyorum, anlamam için çok çabaladın görüyorum. Ama istemedim yüreğime dokunmanı. İstemedim açıp içindeki mağrur beni çıkartmanı.

Kör değildim ama kördüğüm olmuştum. Oyun oynayacak yaşta da değildim ama oyuncak olmuştum. 

Çok uzun zaman oldu seni eteklerimden düşüreli. Çok uzun zaman oldu gözlerindeki hapsimden kaçalı. Ne kadar dirensem de şimdi yazamıyorum kalbime.

Hani git dediğimde gitmeseymişsin, sonbaharın nefesinde benim kaderime düşseymişsin anlamam için neden olurmuşsun ama şimdi ne yaparsan yap o kitap çıkacak ve aşk senin adında değil mavi gözlü bir kedinin adına tüm insanlara ithaf edilecek.

Şimdi git sevgili, beni yaşlı gözlerimle uykumdan uyandırmadan git...