Kalpazan sen olmalısın keder

Asi bir sonbahardı bizimkisi.

Sonbahara inat yapraklarını dökmeyen akasyalar değildi deliren, içimizdeki 'sen'di. İçimizdeki 'ben'di.

Ölen aşk değildi, öldürendi bizimkisi. Ne olursa olsun her ünlemin, her acının katiliydi aşkımız. Ne vardı kafamızda ki; herşeyi boşverip yolumuza devam ediyorduk. Neyi bu kadar önemsemiştik ki çevremizdeki her nidayı,göz-yaşını,ruhu görmezden gelip uyuyakalmıştık. Neydi birtürlü bastıramadığımız ateşi harlayan ki birbirimizi görmeyecek kadar kör olmuştu gözlerimiz.

Yüzüme bakmadan geciyorsun önümden, sanki hiç tanışmamış,hiç yüz yüze gelmemiş, beraber nefes almamış gibi. Adımı anmadan çağırıyorsun beni, sanki hiç duymamış, tanıştırılmamış daha önce hiç sevgilim dememiş gibi.

Ve sonunda bastın geçtin mi; güzel şimdi geri dön ve yerden topla kırdığın kanatlarını, çünkü sendin aslında üzerine bastığın ben!

Düşünüyorum düşünüyorum da aslında aşk diye ölüp bittiğim senin varolmadığını anlıyorum, zira yokluğunu kabul etmesem nasıl olurda özlemine gem vururum anlayamıyorum. Görmeliyim,sesini duymalıyım,Sarılmalıyım sıcaklığını varlığımda hissetmeliyim ki varolduğumu anımsamalıyım, yeniden yine yaşama dair ümitler büyütmeliyim.

Oysa yoksaydığımda seni anlayacağım ki; bana benden başka ruh YOK.