Kambur evlilikler

Boşanmak üzere olan bir arkadaşımla yaptığım telefon görüşmesinde beş yaşlarında olan oğlunun nasıl olduğunu sormuştum. Aslında bu soruma verilebilecek pek çok yanıt vardı.

Arkadaşım “Oğlum benim zırhım, oğlumu boşanma davasında “O” na karşı kullanacağım ve “O” nu mahvedeceğim. Görsün bakalım el mi yaman, bey mi yaman?” dedi. Doğrusu, böyle bir yanıt beklemiyordum.

“O” dediği eşi ve oğlunun babası idi.

Ne olmuştu da, işaret sıfatına dönüşmüştü bir eş...?

Kanımca; fikirler, idealler ve kesişim noktaları artık uyumsuzlaşınca “O”, ”Bu” ,”Şu” olunuveriyordu.

Evlilikleri bir savaş olarak görmek ve çocukları bir zırh gibi kuşanarak, eşlerimizin üstüne gitmek ne kadar doğru acaba? Geçmişin hesabını sormak adına, hakimiyet kurmak adına kişisel menfaatlerimizin doğrultusunda çocuklarımızı bu yolda piyon olarak kullanmak ne kadar doğru?

Çeşitli sebeplerden bitmek üzere ya da bitmiş olan evliliklerin sorumluluğu çocuklara yüklenilmemeli, küçücük omuzlara sevgi ve hoşgörüden başka bir yük yakışmaz.

Tükenmiş, belirsizlik içinde olan eşlerin birbirini ezerek yok ettiği bir evlilikte çocuklar ruhsal olarak kötü etkileneceklerdir. Böyle evliliklerin eşler tarafından, menfaatleri doğrultusunda bitirilmemeye ya da -bitirmeye- çalışılması sadece zaman kaybıdır. Çocuklar ebeveynlerine olan güvenlerini yitirdikleri zaman ruhlarına ağır darbeler almakta, hayat onlara olduğundan daha ağır gelmektedir. Yetişkin birer birey oldukları zaman ebeveynlerinden bile daha tutarsız, daha kimliksiz olabilmektedirler.

Evliliklerde, cinsellik silah olarak bir eşten diğer eşe çevrildiğinde, Tanrının hediyesi, ellerimizde nasıl da çirkinleşiverir.

Ruhumuzu dinlendirdiğimiz, yüreklerimizle konuştuğumuz, sevgimizi dokunuşlarla anlatabildiğimiz tek yol… Bir eşin galibiyet alanı haline getirildiğinde sadece strateji ve şehvet içerdiğinde … Bitmiştir evlilik ...

Evliliği basit bir alışkanlık, sevişmeyi sadece cinsel organların birleşmesi gözüyle görmek…

Bir gün bu evlilik sırtımızda kamburlaşır, bakarsınız ağzınızın salyaları ve gözyaşlarınızla ayakkabılarınızı ıslatıyorsunuz. Ne zırh olarak gördüğümüz çocuklarımız , ne de eşsiz silahımız cinsellik…Yetmeyecektir.

Romalı gladyatör bilir ki arenada kaç dövüşten galip çıktığın değil, en son dövüşten galip çıkıp çıkmadığın önemlidir. En son galibiyetimiz; sırtımızda kamburlaşmış evliliklerimizi çocuklarımızı ve kendi ruhumuzu incitecek kadar çirkinleştirmeden bitirmektir.