Kamer devranı

Saçmasapan birşeyler yazmak istiyorum bugün. Serbest kürsüye çıkmış gibi atıp tutmak istiyorum hayata. Kimse yorum yapmasa kimse okumasa da olur. Ya da kimse anlamasa hiçbirşeyi. Kafam bulanık bugünlerde. Keşke erkek olup sövsem, en ağır küfürleri etsem diyorum. Etsem de kimse beni ayıplamasa. Hatta içinden ne geliyorsa onu yap deseler.

Krize, saçmasapan domuz gribine, dünyada dönen entrikaları görmeyen gözlerini ve yüreğini kapatmış insanlara katlanamıyorum artık. Artık yaşadığım dünyayı anlayamıyorum. Neyiz, nereye gidiyoruz, bunları anlayan avuç içi kadar bir çoğunluk mu? Yoksa ben mi abartıyorum. Ya da abartılar bile insanlara normal mi geliyor? Düşünüyorum, işin içinden çıkamıyorum. İnsanlar bir dilim ekmeğe muhtaçken azla yetinemeyen insanlara da sövmek istiyorum aslında.

Hayat kısa, hayat acı, hayat içinden çıkılmaz bir yol artık. Sevinçlerde üzüntüler kadar anlık. Neden?