Kampüs değil ıssız ada...

Devam etmekte olan stajım için yaz dönemi süresince de üniversitemin yurdunda (Hacettepe) barınıyorum. Hafta içi hergün 19.15 gibi ancak varabiliyordum kampüse. Kampüse gelince kendimi Hollywood filmlerindeki gibi uçak kazası sonucu ıssız adaya düşmüş insanlar gibi hissediyorum. Heryer bomboş resimde olduğu gibi, in cin top oynuyor misali. Belki çoğu insan için ilk bakışta hoş gibi gelebilir. Ne de olsa şehir merkezinin o gürültüsü, kirliliği, trafiği yok. Bu açıdan herşey güzel ama tabi olumsuz yanları da var. İhtiyaçlarımızı gidermek için sık sık merkeze gitmemiz gerektiğinden mi başlasam, yoksa bazen 40-50 dk. otobüs gelmediğinden mi? Seyrek geliyor gelmesine ama bari arada bir şu yeni otobüslerden gönderseniz ne olur ki. Sabah işyerine gelene kadar kafa beyin kalmıyor o motorundan 1000000000000000000 decibell ses çıkaran meşhur kırmızı otobüslerimiz yüzünden (Ankara'lılar iyi bilir bu otobüsü:)

Bi kaçgün önce nasıl olduysa 18.45 gibi varabildim kampüse. Sonra dedim kendi kendime, bugün biraz erken geldim, sonunda açık bir kafeterya veya lokanta bulabilirim dedim. Ama ne gezer!!! Meğer sandığımdan daha erken kapatıyorlarmış. Yuh dedim artık. Ben de sizi bütün blogculara şikayet etmez miyim :) Sanki biz insan değiliz gibi, bazı işletmeler dükkanlarını açmaya bile tenezzül etmiyor yazın. Açanlarsa saat 18 oldu mu kapatıp gidiyor. Belki de erkenden terketmek istiyorlar adı kampüs olan bu dağbaşını. Ama biraz da bizi düşünseler. Neyseki en azından kendi mutfağımız var da hazırlıyoruz birşeyler. Yoksa kantinden obur cubur alıp hayatta kalmaya devam edeceğiz :)

İşte böyle değerli blogcular. Belki sesimi duyan biri olur diye sıkıntılarımı burdan anlatmak istedim. Umarım kafa açmamışımdır. Ne de olsa öğrenciyiz işte. Problemler yaz-kış bitmez bizde :(