Kan banyosundaki yeriniz?

Hepimiz kan banyosu içindeyiz.

Bir bakıma öyledir. Düşününün, belli bir yaşa gelmiş insanlar, belirli aralıklarla yaşanan kanlı eylemlere, katliamlara, vahşet oğlu vahşetlere uzaktan ya da yakından tanıklık etmedi mi? Buna sadece siyasal mafyasal vahşet dahil değil, sivil vahşet de var. Her yıl binlerce trafik kazalarından ölen insanlar, depremlerde ölmüş binlerce insan. Bunlar allahın işi mi? Değil tabiki, görevini hakkıyla yerine getirmeyen sivil insanların yarattığı bilinçsizliğin bilincinden çıkan vahşetler.

Bunların büyük çoğunluğu keyfidir, engellenmesi elde olan şeylerdir. Yoksa canlı olmanın, ülke olmanın zorunlu sonuçları değildir.

Peki o zaman neden elde olduğu halde yok edilemiyor?

Çünkü, ne yazık ki, toplum olarak, kan, bizim için sıradan hale gelmiştir. Rutin bir olaydır. Kan banyosu bize yaptırılmaktadır ve biz de kanı kanıksamış ve sıradanlaştırmışızdır.

Yoksa, düşünün, bazı olayları, Hrant Dink'in katilinin yanında iki tane jandarma görevlisi pişmiş kelle gibi sırıtarak poz veriyordu. Buna tepki gösteren binlerce insan, Hepimiz Ermeniyiz diye çığlık atarken, halkımızın belli kesimi, Ermenistan'a Ermenistan'a diye karşılık veriyordu.

Ya PKK terör örgütü diyerek öldürülen binlerce insana ne demeli? Buna kim üzülüyor, kim önemsiyor? Tam tersine, kökünü kazıyacağız denmiyor mu? Sevinç çığlıkları atılmıyor mu? Bunlar terörist, öldürmeyecek miyiz diye soranlar vardır şimdi. Ama kazın ayağı öyle mi gerçekten, bu bize yedirilmiş bir yalan olmasın? Düşünün, PKKli diyerek öldürülen binlerce insan var, dünyanın neresinde, bu kadar üyesi olan terör örgütü olmuştur. İ. Başbuğ'un bir itirafı vardı, 'ne yazık ki, örgüte, halktan katılımı engelleyemedik' demişti. Evet, bu süre, 3-5 yıl değil. 25 yıl.

Bu içimizi kan bürümüş, gözümüzü kan bürümüş olay o kadar çoktur ki, saymakla bitmez. İnsan olmanın ön koşulu, hiçbir ölüme seyirci ve duyarsız kalmamaktır.

Öyle bir hale getirilmişiz ki, insan hayatına, cana karşı bile çifte standartlıyız, bize yedirilmiş ideolojik mavalllarla, bazı ölümlere seviniyoruz, bazı ölümlere üzülüyoruz, bu ise, şiddeti sürekli yeniden üretip duruyor.

Ölmek, öldürülmek bizim için sıradanlaşmış artık. Ölümler arasında ayrım yapmadığımız, hepsine aynı anda hep birlikte tepki gösterebildiğimiz gün, kan banyosunda sonun başlangıcına geleceğiz.