Kan damlar köprü altında

Yağmurun suyunda demlemiştik;

Plastik bardaklarda içerken rakıyı,

Ne de olsa adettendir akşamcıların,

Vazgeçemeyip her daim içtiği ara çayı...

Koyun koyuna yatarken bile,

Yarın için hep aynı yere sözleşirdik...

Çelik yüreklerde demlenen hüzünlerini,

Sessiz harfler çığlığında boğan çocukların,

Garipliğini söylemeyin, olmayan analarına...

Kim inanır ey çocuk! seni de bir doğuran var,

Belki baban belli değil ama göklerden bir yaratan var,

Önünde, yok olan geçmişinin acılarını doldurduğun,

Plastik de olsa bir bardak var.

Boşver çocuk! bir yudum iç...

Hadi çocuk boşver!

Bir yudum süt iç!

Kan damlasa da yuvana,

Mutluyum de sorana...

Bin yıllar öncesinden yazılmış,

Sana yazılan değişmeyen bu ferman,

Kahpe felek zaten hiç gülmez ki,

Bizim gibi bel altı çocuklarına...

Köprü altı serin demişler,

Üstü değil, altı size vermişler,

Yerin altı derin demişler,

Üstü değil, altı size vermişler...

Ne zaman köprü altı bir çocuk görsem,

Suriyeli, doğulu, ne fark eder dünyalı;

Adamlığımdan utanırım, terk edip,

Hemen bir Gök Delene kaçasım gelir,

Yer yarılıp, yerin dibine girmek için!

İmza! kaybolan insanlık...

(ABBA: 28 Eylül 2014. Ağva, Tartaruga Otel. Dışarıda bardaktan boşalır yağmur.

Güzel Yurdumun Yitik Çocuklarına Selam Olsun...)