Kanadı kırık serçe

Asi, minik bir serçeydi o
Özgürce uçardı dağlarda, ovalarda, kırlarda
Yeşilin her tonunu, mavinin en güzelini görmüştü...
Ağaç dallarında, şakıdıkça ormanda
Sevginin en güzelini tatmıştı, özgür ruhunda
Işığa uçtu durmadan, sevgi ışığına
Kendini bıraktı en sevdiği doğaya.
Kalbi sevgi için çarptı, kalbi umutları için çarptı,
Kalbi yaşanacak güzel günler için çarptı durmadan.

O, asi minik bir serçeydi
Sevdiğinin yüzünde güller açtırdı,
Güzel günlerine baktıkça gülümserdi
Talihsiz bir kurşun bir gün kırıverdi kanadını
Ne kadar uçmak istese de şimdi
Kırılmıştı kanadı bir kere iyileşemedi
Gülümsese de içten eskisi gibi
Bağrı yaralı, unutamadı o günleri.
Kanadı kırılmıştı bir kere
Eskisi gibi hiç bir zaman uçamadı
Her baktığında kanadına, o günleri hatırladı...

Gözleri uzaklara uçurdu yavaşça ruhunu kanatsız,
Yıldızlar gökyüzünde bu gece ne kadar da suratsız.
Buğulanmıştı eski günlerin hatıraları sade ve renksiz,
Yağmurlar ıslatmıyordu artık donmuş bedenini sevgisiz,
Ağlıyordu yaşadıklarına bir köşede umutsuzca sessiz sessiz
Kabul etmek zorunda kalıyordu haketmediklerini çaresiz.

Hülya Kanatlı / Hülyalar