Kanatsız meleğim...

Bir andı dünyaya gözümü açtığım, karşımda o vardı onunla yoğruldum hayatta o vardı her yeni başlangıcımda.

Sanki benim için gelmişti dünyaya, beni koruyup kollamak, beni büyütmek, beni korkularımdan kurtarmak için.

Dualarıyla ayaktayım belki kimbilir, dualarımda hep onunla olacak sonsuza kadar, ondan başka kimse beni karşılıksız sevmeyecek biliyorum ama bunu fazla da önemsemiyorum. Onun olmadığı bir hayat korkutuyor beni bazen onun yanımda olmaması düşüncesi içimi delip geçiyor sanki. Dünya bana düşman olsa, herşeyimi kaybetmiş tek başıma kanatları kopmuş bir kuş olsam da o bana kanatlar verecek tekrar, rüzgarlardan koruyacak, yanımda olmasa da yanıbaşımda olacak bunu hissetmek bile güzel...

Her sabah işe giderken bana pencereden el sallaması beni hala bir çocuk gibi mutlu ediyor, o zamanları çoktan geçmiş olsam bile...

Yanımdayken bile bazen onu özlüyorum ona belki tam olarak sevdiğimi gösterememekten dolayı sıkıntılıyım ama yine de o biliyor onu ne kadar çok sevdiğimi, onun mutsuzluğunun benim mutsuzluğum olduğunu...

Onu anlatmaya kelimeler yetmiyor o hayatımızın eşsiz bir armağanı hepimize, o gerçek bir dost, gerçek bir kurtarıcı, çok saf ve gerçek bir sevgi...

Onunla atıştığımız zaman işlerim yolunda gitmiyor ve ben neden böyle olduğunu anlıyorum bir uğursuzluk çöküyor üzerime sanki.

Aslında onlar varken yanımızda hiçbirimiz yalnız değiliz. Ve hiçbirimiz o koruyucu, kanatsız melekler gibi olamayız ANNE olmadıkça...

Ancak ANNE olduğumda anlayacağım onu şimdi anladığımı zannediyorum sadace...

Uzun uzun yazamıyorum onu ama içimde uzun uzun yollarda hep yanımdan sadece o geliyor benimle...

Anneciğimi yüreğinden ve ellerinden öpüyorum...

Şimdi aramızda olmayan benim için ikinci annem olan anneanneme de yerinde rahat uyu anneannem diyorum...

Bütün annelerin o kanatsız meleklerin anneler gününü kutluyorum...