Kanatsız melek

…her şey sevgiyle başladı. Senin sevginle… Belki de hayatın en mucizevî olayına beraber tanık olduk. Bana hayat veren sensin, bunu ilk nefesimde anladım. Belki küçücüktüm ama hislerim vardı. Dışarıdan imkânsız görünse de her şeyin farkındaydım ben de diğer tüm bebekler gibi. Beni ilk kollarına aldığında tanıdım seni. Kokunu içime çektim. ‘Anne’ kokuyordun.

Beni ilk eline aldığında belki de ürktün, küçücük bedenimi incitmekten korktun. Ama sonra anladın ki o kadar da zor değildi bana bakmak. Neyi nasıl yapacağını biliyordun. Çünkü annelik içgüdüsüne sahiptin diğer tüm kadınlar gibi. İşte o gün başladı senin kutsal görevin! Hayatta aldığın en büyük sorumluluktu bu ama sen elinden geleni yapmaya hazırdın. Beni büyütürken sen de büyüdün, olgunlaştın. Küçük bir bedenin gelişimine, sebep olduğun bu canın her haline tanık oldun sen. İlk ‘anne’ deyişim, attığım ilk adım senin için gurur kaynağıydı. Çünkü ben senin ‘yavrundum’. Bana her dokunuşun, bana söylediğin her güzel söz yüreğime dokunuyordu. Çünkü biz derin bir bağ ile bağlıydık birbirimize. Ben senin bir parçanım, bu dünyada bıraktığın bir izim, bir anınım anne. Senin kolların en güvenli yer benim için bu hayatta. Sana sımsıkı sarıldığım zamanlarda o kollar beni bıraksın istemiyorum. Yatarken sessizce yanına sokulup koynunda uyuduğumda kaç yaşında olursam olayım o senin küçük kızına bürünüyorum. Her şeyi senden öğreniyorum. En büyük örneğim sensin anne. Hayatta kendimi yalnız hissetmem mümkün değil. Ne olursa olsun hep yanımda olduğunu ve sana kendimden çok güvenebileceğimi biliyorum. Biz seninle bazen anne kız, bazen iki arkadaş, dost gibiyiz. En iyi arkadaşım olduğun, beni sabırla dinlediğin ve anlamaya çalıştığın için teşekkürler!

Sen de bir zamanlar genç bir kızdın ve senin beni anlaman, benim seni anlamamdan daha kolay olabiliyor. Bazen diyorsun ya bana ‘anne olunca anlarsın’ diye, seni bazı durumlarda anlayamadığım için üzgünüm anne. Ben henüz anne olmadım ve evet haklısın seni anlayamam. Ve şunu itiraf etmeliyim ki her söylediğinde haklısın. Uyarılarında ve öğütlerinde hep haklı çıktın. Pembe yalanlarımı söylerken belki de inanmadın ama çaktırmadın da, çünkü beni senden iyi kimse tanıyamaz. İşte ‘anne olmak’ böyle bir şey olsa gerek. Her şeyi hisseden koca bir yürek ve karşılıksız sevginin bir ömür boyu sürdüğü tek ilişki. Fedakârlıkta sınır tanımayan bir can ve sonsuz bağlılık…

Çok iyi bir insan olsak, kötü de olsak başarılı veya tembel olsak.. Kusurlarımız dahi olsa yine de bir annenin evladıyız. Bizi her zaman koşulsuz seven annelerin çocuklarıyız. Onların gözünde biz en iyiyiz, en güzeliz ve en özeliz. İşte gerçek sevgi bu! Bizi her halimizle kabullenip hep iyiyi gören gözler onların. Onların değerinin hep farkında olalım ve onlara teşekkür edelim. Güzel sevgi sözcükleri söyleyelim. Evet, hepimiz annelerimizi seviyoruz ama bazen bunları duymaya ihtiyaçları olduğundan eminim tıpkı bizim de bazen ihtiyaç duyduğumuz gibi. Onları üzmeden, kırmadan önce iki kez düşünelim. Onlar çok değerli. Onlar bizim ‘Kanatsız Meleklerimiz’.

Anne olmak sadece dünyaya getirmek demek değildir. Sizi kim elinizden tutup bugününüze getirdiyse, her kahrınızı çekip size sonsuz sevgisini verdiyse, en kötü gününüzde yanınızda başkası yokken o vardıysa ve her hasta olduğunuzda kim sabahlara kadar beklediyse; ne olursa olsun sizi hiç terk etmediyse O’dur gerçek anneniz. Siz ona minnet edin!

Seni seviyorum anne ve seni sevmekten asla vazgeçmeyeceğim. Sen ihtiyacım olduğunda veya olmadığında hep yanımdaydın. Ben de hep yanında olacağım, söz veriyorum. Sana minnettarım!

Tüm annelerin ve anne adaylarının Anneler Günü Kutlu Olsun!!!

Sevgiyle kalın…