Kancıklık üzerine düşünceler

Bunu mutlaka yazmalıyım. Neyi çözecek bilmiyorum ama içimdeki bu kahreden çığlık duyarsız yüreklere bıçak gibi saplanmalı. İnsanlar kötülüğü sadece kötülük olarak görüyorlar. Oysa kötülüğün bin türlü hali var. Ölüme, öldürülmeye bile razı oluyorsun. Başka bir şey var ki ölümden öte; ne yapsan kar etmez.

Kötülüğü konuşmuyoruz. Kötüler kötülüklerini yapabilirler, yapacaklar, yapsınlar. Sana kızıyor, çocuğunu öldürüyor. Bana gücün yeter. Sana her ne yapıldıysa ben yaptım. O insan suçsuz ve günahsız. Benim yaptıklarımla belki ilgisi alakası yok. Belki haberi yok. Belki yaptıklarımı onaylamıyor. Belki benden senden daha fazla nefret ediyor. Çocuğum ama belki beni öldürsen sevinecek.

Ya kardeşim suçlu kim ise onu assana! Babam, annem, tanıdığım, arkadaşım, ahbabım… Onunla bir şekilde bağım var diye niye onun cezasını çekeyim, onun yerine niye öleyim ya! Tamam, kötüsün ama bu kadar mı hayvansın? Nereden biliyorsun ben öldüğüm zaman onun üzüleceğini? Belki haybeye gideceğim, yazık değil mi bana. Kötülüğü affedebilirim, adam öldürse bile. Ama bu kancıkları hiçbir adaletin affetmesini istemiyorum.

Bazen kötülük anlaşılabilir. Öldürmenin mantığı vardır belki. Hatta cinayetin biz kabul etmesek de haklı gerekçesi olabilir. Ama bu kancıklığın eğer kişi psikopat ya da akli dengesi bozuk değil ise Tanrı katında bile asla affı mümkün olamaz. Böyle bir şeyi affeden Tanrı’ya ben inanmam!

Adamın hedefi sensindir, gider aileni öldürür. Bu, kötülük değil ki kötülük ötesi bir şey. Kim ölürse ölsün ama birileri ölsün, yeter ki amaç hâsıl olsun diyorsan onu da anlarım. Birebir hasımız. Babanı ben öldürdüm. Düşmanlık beslemen anlaşılabilir. Ama katil ortada, ben ortadayım. Gücün de yetiyor. Olayla ilgisi olmayan kişiye niye yöneliyorsun?

Hatta tuzak kurarak kalleşçe suç bendeyse beni öldür. Bu olaylar, düşmanlıklar hiç olmasın elbette. Ama oluyor işte. İnsanlarımız çok duyarsız. Üçüncü sayfa haberleri… Bir adam bir adamı öldürmüş diyorlar. Oysa bazen olayın şekli vukuatının önüne geçer. Ortada bir katil vardır; mağdur kimse katil yerine onun oğlu kızı gibi bağlantısı olan birini öldürür.

Bu kötülük değil ki. Bu suçun cezası diğer öldürmeler gibi algılanamaz. Kanun bu kişilere normal öldürme cezası veriyorsa son derece yanlış. Asla böyle bir şey olamaz. İlgisiz kişiyi haksız bir nedenle öldürüyor. O kişinin benim yakınım olmak dışında olayla bir ilgisi yok ki. Katil babasına yardım etse hadi eyvallah. İlgisi yok, haberi yok. Belki babasından nefret ediyor. Sen çocuğu diye gidip onu öldürüyorsun.

Normal bir öldürme olayı değil bu. Resmen hayvanlık. Hiçbir indirimi, affı olamaz. Tartışmasız ve mutlak surette cezası müebbettir. Sana kötülük eden ortada. Varsa bir hesabın onunla gör. Adam kadın her neyse katilin oğlu kızı olmayı kendisi mi seçti. Hangi nedenle bunu yapıyorsun? Sokakta rasgele birini öldürmekten bile tuhaf geliyor bu durum.

Biz insanız diyoruz ve insanların arasında yaşıyoruz. Ama bu hayvanlık. Ya birine tecavüz etmenin hatta belki öldürmenin bile açıklanabilir bir nedeni var. Ben bu tür kancıklıkta neden göremiyorum. Kardeşim suçlu kim ise senin muhatabın o dur. Yeniçağ adalet sisteminde kancıkların hiçbir şekilde affı mümkün değildir. Allah affetse bile ben affetmem. Çünkü böyle bir durumu kalbim ve ruhum kabullenemiyor.

İnsanlarımıza ben inanamıyorum. Olayın dehşetine bakıyorlar. Adamın boğazını keserek öldürmüş. Ama kardeşim katil haklı ya da haksız bir neden ortaya koyabiliyor. Bana ne babam katilse ya! Git onu öldür. Onunla akrabalık bağım var diye beni öldüremezsin. Hikiyim cüzdanını! Onun adını kimliğime ben mi yazdım? Ben kendimi ondan kendim mi doğurdum? Babamı seveyim ya da sevmeyeyim, onun suçundan dolayı beni öldüremezsin. Parası için bile insan öldürmenin bir mantığı vardır. Adam ortada, ona kızıyor intikam için beni öldürüyorsun. Akla iki neden geliyor. Mağdur katilden korkuyor. Örneğin onun kızını öldürmek daha kolay. İkincisi de daha fazla yüreği yansın diye.

Bu kancık fareler her zaman olacaktır. Benim taktığım konu adaletin bunu diğer öldürmelerle bir tutması. İkincisi ise insanların kabul edilemez bu durumu görmemeleri. İnsanların algısı çok basit ve yüzeysel. Akan kana bakıyorlar. Kanın hangi nedenle, ne şekilde ve kimden akması gerekirken kimden aktığına bakmıyorlar.

İlgili kişinin dışındakilere yönelmenin gerekçesini arıyorum. Nedensiz bile adam öldürürsünüz. Tipi gıcığınıza gider. İşte burada çocukların kimlikle bir anne babaya bağlanmaları bu sonucu doğuruyor. Babaların, annelerin suçunu çocuklar, çocukların suçunu da anne babalar çekemezler.