Kanımız, Canımız, Hayatımız Çocuklarımız

Çocuklarımız canımız, kanımız, hayatımız. Gözlerinin içine baktıklarımız. Canları yandığında canımızı yakanlar. Yemeyip yedirdiklerimiz, içmeyip içirdiklerimiz, giymeyip giydirdiklerimiz.

Kolay mı dünyaya geliyor, kolay mı büyüyor bir çocuk?

Ahlakı güzel, dini bütün, vatanını seven, büyüklerini sayan, küçüklerini koruyan bir nesil yetiştirmek her ana-babanın harcı olmuyor ne yazık ki.

Ruhları hasta olan, iradesine sahip çıkamayan, nefsine yenilen bir takım mahlûklar (özür dilerim onlara insan diyemeyeceğim) çocuklarımıza zarar veriyor. Gün geçmiyor ki haberlerde bir çocuğun kaçırıldığını, cinsel istismara uğradığını, öldürüldüğünü, ölümüne sebep olunduğunu duymayalım. Ya çocuk gelinler… ya çocuk işçiler… Bu konular da başlı başına bir sorun.  Daha duymadığımız, görmediğimiz neler neler var kim bilir.

Artık bu tip haberler duymayı yüreğim kaldırmıyor. Çocuk yaşta yaşamak zorunda bırakıldıkları  -üstelik de bu davranışları sergileyenler onları korumakla mükellef büyükler değil mi?-   hareketleri akıl, mantık kabul etmiyor.

Hepimizin çoluğu çocuğu, anası, kız kardeşi var. Nasıl bir zihniyetin ürünüdür çocuk istismarı. İçleri nasıl kaldırır o çocuğun masum haykırışları arasında hayatlarının belki de en büyük kâbuslarından birini yaşatmaya bir anlık zevk için. Anlamak çok zor; nasıl oluyor da bir çocuktan, sübyandan tahrik olunuyor. Zavallı yavrucak hiçbir şeyden habersiz belki bir şekere, belki bir sakıza hayatından oluyor. Yapılan araştırmalara göre en çok yakınları/akrabaları zarar veriyormuş çocuklara. Nasıl bir sapıklıktır bu ya Rabbi!

Cehaletle de özdeşleştirebiliriz bu durumu. Her konuda eğitim şart. Ancak son zamanlarda bu tip olayların çoğalmasıyla görüyoruz ki çocuklarımız söz konusu olunca eğitim daha da şart. Çocukluktan başlar eğitim. Öyle bireyler yetişmeli ki… bu tip olaylar son bulmalı.

Çocuklarımızı her türlü duruma karşı gözü açık yetiştirmemiz gerekiyor bu şartlar altında. Başlarına gelebilecek kötülükler konusunda bilinçlendirmeli, yabancılar ve yakınları karşısında uyarmalıyız.  Karşısındakinden gelecek hangi davranışın normal hangisinin sıra dışı olduğunu öğrenmeliler. Anne ve babalarından sır saklamamaları gerektiğinin farkında olmalılar. Büyüklerinin kendilerini kandırmalarına izin vermemeliler. Tabii daha o yaşlarda neyin iyi, neyin kötü olduğunu ayırt etmek zor. Her şey bir oyun, herkes iyi gibi. Ama öyle değil işte. Biz yetişkinler bile kime güveneceğimiz konusunda sorular yaşıyoruz zaman zaman iç dünyamızda.

Sevgi ve güven içinde olmalı çocuklarımız. Yalnızlığa itilmemeli. Yalnızlığına çareyi internette tanıdığı kişilerle çözüm aramamalı. Anne babasıyla her türlü şeyi konuşabilmeli.

Bizler sokaklarda oynardık. Bahçelerdeki ağaçlardan dut, kayısı toplar yerdik. Şimdi ki çocuklar şansız bu konuda. Onlar eve kapanıp masa başında bilgisayarın esiri oluyorlar. Zamanlarını ya oyun oynayarak ya da televizyonun karşısında tüketiyorlar.

Bazı anne babalar da -özellikle kırsal kesimde- çok sayıda çocukları olduğu için saldım çayıra Mevlam kayıra havasındalar. Ne olursa olsun gibi bir tutum içerisindeler. Anne-baba okulu yok. Bu nedenle herkes kendi anne-babasından gördüğünü ve aklına yatanı kabul edip çocuklarını bu doğrultuda yetiştirmeye çalışıyor. Bazen yanılıyor, bazen başarıyı yakalıyor. Ebeveynlerin de bilinçlendirilmesi, eğitilmesi önemli bu noktada.

Bir çocuk dünyaya getirmekle bitmiyor iş. Onların fiziksel ve duygusal yönlerini göz ardı etmeden hayata dâhil olmalarını sağlamak önemli olan.

Hayat ne yazık ki bir masal değil, bu yüzden de hep mutlu sonla bitmiyor. Hayatın gerçekleriyle başa çıkabilmek her kulvarda önemli. Her zaman çocuklarımızın yanında olup olumsuz her koşula karşı onları koruyabilmemiz mümkün değil. O halde elimizden geldiği kadar bilinçli çocuklar yetiştirmeye gayret edeceğiz.

Yakın zamanda çocuklarımıza yönelik kötü davranışları -çokça işittiğimizden dolayı- bir anne olarak satırlarıma dökmem bu yüzdendir.

Çocuklarımızın tozpembe bir dünyada tüm kötülüklerden uzak olarak yaşamaları dileğiyle…