Kanser günlüğü/ kurşun kalem

28 yaşındayım... Hayatım boyunca sevdim kurşun kalemleri. Çocukken, ilk gençlik zamanları ve hatta eminim ki Allah ömür verırse gözlerimi yumduğum en son ana kadar da seveceğim. Beyaz sayfa üzerinde bıraktığı mütevazi izleri seviyorum, yazarken elimi hafıfçe zorlamasını, mürekkepli ya da tükenmez kalemler gıbı parlak ve gösterişli olmamasını... Kalemlikte diğer kalemlerın arasında gizlenebilmesıni benım gibi.

Yasamımı cogu zaman net ve agır ıfadelerle anlattım, hatta sonuna kadar da gıttım özlemekte, sevmekte, acı cekmekte... Var olmayı hiçleştirdim içimde, hep buyuk korkularım oldu, derın sızılarım, yuksek kaygılarım, abartılı mutluluklarım, sımsıcak kahkahalarım... Ya da ben hep boyle zannettım 20 Kasım Cumartesı gunune dek. Meger basıt hayatımda kırmızı halıda yurudugunu sanan, burnu bır karıs havada aptal bır aktrıstmısım. Her sey cok basıtmıs, kanser bile...

Ne hissettigimi algılayamıyorum son zamanlarda, uyku ıle uyanıklılık arasında gecıyor gunlerım. Daha cok hıclıge doner gıbıyım, Allah' a dua edıyorum; cunku elımden sadece bu kadarı gelebılıyor. Ne kadar caresızce degıl mı? Hayır degıl, o boyle ıstedıgı ıcın babam kanser, acıklaması bu kadar basıt. Kurşun kalemler basit, hayat basit, kanser basit.