Kapanmayan acılar

Hani evine girer kendini koltuğa atarsın

Sıkıntılar, dertler, felaketler kapının dışında kalmıştır

Orası senin evindir kendine geldiğin güç topladığın,

Ama bazen tam kafanı yastığa koymuşken

Bir telefon çalar derinden acı, acı

Fırlarsın yerinden bakarsın telefona

Açmaya korkarsın içine bir yangın düşerse gecenin yarısı

Ürkek bakışlı suçlu gibi bakarsın

Aniden isyan eder üzülürsün, ağlarsın

Toparlanır hazırlanır gidersin bazen cenazeye

Bazen hapishaneye ya da bir meydana

Bir ölüm sessizliğinde, kelepçe veya bir sedye içinde

Haksızlığın adaletsizliğin parmakları

Kapı zillerinin üstünde dururken

Duyarsın seslerini sanki seninki çalmış gibi

İçimize bir yangın düşer kapanmayan acılarda

Güneşin ilk ışıkları gününü aydınlatınca

İçinde doğan nedensiz sevinci ve acıyı

Paylaşmak isteyince pencereni aç yeter

Ben o tatlı sessizlikte seninleyim.

Aslan Bağcı