Kapanmayan yaralar

Çocukken dizlerim parçalanmaktan kurtulmazdı. Ya düşerdim, avuçlarımın içi yere sürtülürdü ya da dizlerim kanardı. Bacaklarım morluklar içinde kalırdı. Tökezlemekten kurtulamazdım. Her çocuk da benim kadar yara bere içinde büyümüştür.

Canım yanınca gözyaşlarım hemen hazırda bekler gibi dökülürdü yanaklarımdan. Hâli hazır da bekleyen damlalar emir almış gibi ıslatırdı küçük yüzümü.

Hayli de yarmazdım. Sulu gözlülüğümün sebebi yaramazlıklarım olsa da; canım yanardı oturur ağlardım.

 Anneme koşardım. Annecim bir güzel oksijenli su ile yaramı temizlerdi. Ardından ekleyerek : "dişini sık ! Hızla üfleyeceğiz, hemen geçecek " derdi. Acıyacaktı biliyorum ama geçmesi için yapmamız gereken buydu. Her defasında düşüp yaralanmama üzülürdüm, bir de o yaranın tedavisi için yaşadığım acıya. Ahh o canımın yanmaları ahh..!

" Büyüyünce geçer "derdi annem. Avutur, gözyaşlarımı silerdi. haylazlığıma sitem etse de beni yatıştırmak olurdu asıl derdi.

Bir merhemlik yaralarımızdan artan kalanlara bakıyorum şimdi. Çocukluğumun eseri yara izlerime bakıyorum. Annemin geçer dediği yaralar geçmiş fakat aklımda o acılarım, bir de beraberinde bıraktığı izler kalmış. Bazı yara izlerinden ise  eser yok.

Şimdi yaramazlık yapmıyorum galiba. Ya da yaralarımda benimle beraber büyüdü.

Dizlerimde ve avuçlarımda değil yaralarım. Merhemi olmayan yaralar açılıyor büyüdükçe yüreğimde. Hayat acımasız çelme takıyor tökezliyorum, bazen düşüyorum, kalbim kanıyor. Ağlamakta çözüm olmuyor.Belki  göz yaşlarım çocukluğumdaki kadar masum ve temiz değil, belki de uğruna göz yaşı akıttıklarım... Bilemiyorum... Bildiğim; annemin eteğine kapanıp ağlayacak, gözyaşlarımı sildikten sonra dindirebileceğim acılarımın olmadığı. Artık merhemi olmayan yaralar açılıyor kalplerimizde.

Acımasızca, insafsızca can yakabiliyoruz. Sanki hiç canı yanmamış gibi kolayca incitebiliyoruz kendimizi. Bir o kadar da kırgınlıklarımız var. Oysa büyüdük yaralar hiç bitmeyecek mi ?

Annem "büyüyünce geçer"derken haklıydı. Sözünü ettiği yaralar geçti zamanla. Ama daha büyük ve kapanmayacak yaraların olacak dememişti.

Peki bu yaralar nasıl geçecek? Merhemi olmayan yaralarıma nasıl bir derman bulacağım.

- Anne kalbim çok acıyor bazen, bunu için bir tedavi yöntemin var mı ?

Söyle lütfen..!

İnanmaya bu kadar ihtiyacım varken, bana bir derman söyle anne.

Zamanla geçer mi ?

Hiç kapanmayan yaralar açıyor kalbimde zaman. Ruhumun çektiği acılara bir çözüm üretemediğim, artan sancılarım var artık. Büyüdükçe acılar da boyut kazandı. Ben büyüdükçe onlar derinleşti sanki. Hiç birşey çocukken olduğu kadar avutmuyor.

Direnmeye gayret ediyorum. Hani oksijenli suyu yarama sürdüğünde birlikte üflemeye başlardık ya.. Sen "sabret kızım" dedikçe direncim artardı, bana güç verirdin. Şimdilerde yine sabrediyorum. Büyüyünce geçecek mi anne ? Zamanla geçer mi ?