Kapat gözlerini ve bana bak

Ah İstanbul

Yine yolcunu aldın ve tekrar olduğu yere bıraktın.İçimde sevinçlerimi ve umutlarımı aldın.Gözlerimde yaşlarla dönmeme sebeb olurken bir yandan da beni sen yaptın ve senden de bende bir hatıra kaldı.Çok mu kısa oldu seyahatim yoksa uzun oldu da bende mi bir şey bırakmadı.

Çok karmaşık ve güzel anılarla döndüm sayılmaz.Bu sefer umduğum istanbulu bulamadım aslında buldum da göremedim senin başka yüzünü. Bende çok yoğun duygular bırakmadın.Sadece umutla gittiğim yerden umutsuzlukla döndüm.Hayat bir risktir bende o riski aldım ama olmadı.Bendemiydi sorun yoksa çok istediğim şeyi elde edememinin verdiği yoksunluktamı.

Her gece kızkulesine bakarak umutlarımı taşıdım içimde ama o umutlar bir günde bitti.Bu sefer kısmet değilmiş diyerek döndüm evime.

Bana sürekli hanım ol, kendinden ödün verme, saygınlığını koru dediler.Her zaman tanındığın gibi ol ve bir hanımefendi nasıl olunur göster dediler.Ama sadece hanım efendi olmak yetmiyormuş.Birşeyi çok isteyince olmuyor.Hele istanbul kızlarını görünce bunun sebebini insan daha iyi anlıyor.Katıldığım eğitimde onlara bakınca bunlar bu kadar rahat oldukları için mi her zaman istekleri herşeyi elde edebiliyorlar. Tabii ki ben İstanbul da yaşayan bütün bayanları kastetmiyorum. Sadece benim gördüklerimi yansıtıyorum şu an yazılarımda. Ben 28 yaşında bir bayan olarak onları gördükçe biz bayanlar hakkında ön yargı ile yaklaşan bayları bir yerde anlamaya başladım. Çünkü çok rahatlar ve elde etmek istekleri herşeyi kolay yoldan elde edebiliyorlar. Bu kendine özgüvenle alakalı diyen olabilir. Bence değil sadece kısa yolu tercih ederek rahat ve güzel yaşama arzusu bence. Türkiyenin başka şehrinde de böyle bayanlar var bu sadece İstanbul da yaşayan bayanlar için geçerli değil. Ama hani derler ya İstanbulun havası da suyu da farklı. Orda yaşayan insanlar da buna ayak uyduruyor.

Dedeğim gibi yine kuş uçtu ve ait olduğu yere döndü. Ben yine kendim olarak istediğim şeyi zekam ve ben olarak elde edemedim. Ama olsun ben yine de mutluyum.Ben benim bu yaşıma kadar kendimden ödün vermeden çok iyi işler başardım ve daha iyi bir yerlere gelebileceğime inanıyorum.Bu sefer kaybetmiş olabilirim ama insan hayatta bazen düşer yada umduğunu elde edemez.Eve döndükten sonra ben bu işi çok istemiştim ama demek ki bu benim içim hayırlı olmayacaktı ve kazansaydım belki o işte mutlu olmuyacaktım diye kendime söyledim.

Şimdi kendimi toparladım ve ileriye bakıyorum yine.Ben kadere inanan biriyim biryerde kaderini insan kendisi de yazsa ben umudumu hiçbir zaman kaybetmiyeceğim.Ve yoluma devam edeceğim.

İstanbulun kokusunu da havasını da ve kendini de unutmuyacağım.Her gidişim de bana farklı hisler bırakan bu şehre bir gün yine geleceğim ve bu gelişimde de yine umudumu ve inançlarımı yanıma alacağım ve bu sefer ben kazanacağım....

Saygılarımla