Kar

Yorgunsun. Üzgünsün. Belki de her şeyden elini eteğini çekmek için bir fırsat kolluyorsun. Zaman nasıl geçiyor farkında değilsin. Düşünüyorsun durdukça.

Çocukluğunu,oynadığın oyunları,okul yıllarını,işsizlik dönemini.Düşündükçe boğazın düğümleniyor. Kuruyan boğazını ıslatmak için bir bardak çay iyi gider diye düşünüyorsun. Ocağa doğru yönelip demliyorsun çayını. Sonra,sonra pencereye yaklaşıyorsun. Dışarıya bakıyorsun. Pencere camı senin nefesinden buğulanıyor. Ve dışarda beyaz ipek gibi yağan kar sana selam duruyor. Dalıp gidiyorsun bir kar tanesine. Keşke diyorsun keşke! Bugünün ardı güneşli bir gün olsa. Bir gecedeki kar esaretini bir saatlik Güneş eritse diye geçiriyorsun içinden. Susuyorsun, gözlerin konuşuyor, zihnin okyanusların dibine dalıyor. Tam yukarı çıkmak için hareketlenecekken bir vurgun yiyor. İşte hayat diyorsun! 2010’ların sonunda Pers diyarının dibinde, Selçuklu mirası, göl dedikleri denizi olan diyarda buluyorsun kendini.

Kar gittikçe yüreğine yağıyor o vakit. 3 yıl önceki hayatın ile şimdiki hayatını yan yana koyuyorsun. Şimdiki hayatın her seferinde galip geliyor. Ve sen her seferinde beklemekten boynu bükük kalıyorsun. Bir bitse de şu kar diyorsun. Ah bir bitse de sevince erişen yollarımız açılsa …