Kara Bulutları Kaldır Aradan

Ayağımı yere sürtüp zıplayarak iniyorum bizim fırından eve doğru yokuştan. Tek derdim elimdeki buharlanmış poşetteki ekmeği, sevdiğim tarafını yiyerek, tabanca şekline dönüştürdüğüm için anneme nasıl hesap vereceğim. Onu da çok dert etmiyorum belli ki,  aynı coşku ve  ahenkle zıplayarak inmeye devam ediyorum.

 

Üst üste basıldığında yaşlı bir kuşun hakkı rahmetine kavuşmasını anımsatan bir zil sesimiz vardı. Hiç öyle bir ses duydun mu diye soracak olursanız, duymadım. O zamanki hayal gücümle öyle canlandırmışım.

 

Merdivenle çıkıyorum yukarı 4.kata. Çocuklar asansörle oynamasınlar diye asansörün tepesine bir düğme koymuşlar, yetmiyor ona boyum.

 

Hızlı çıkmak için kendimle oynadığım bir oyun var; "En son gelen e-be-dir" . Mandalla göklerden gazoz parası beklediğim günlerimde, bilinçsizce keşfettiğim, motivasyon yöntemim. İşe geç kalacağım günlerde kullanırım bu yöntemi hala, yetişmek için.

 

Cuma akşamının geldiğini, banyo kapısına yığılan çamaşırlardan anlardım. Bir de salondan gelen Müzeyyen Senar, Safiye Ayla ve Semahat Özdenses'in birlikte seslendirdiği 'Kara Bulutları Kaldır Aradan'dan... Türk Sanat Müziği'ne aşık olmama vesile olan o muazzam şarkı. Evde bir bayram havası olurdu o şarkı çaldığında hep. Annemin mutfaktan gelen Muazzez Ersoy benzetmeli sesi...Makamı bozmadan arada "Ceren, cif getir yavrum" diye ablama seslenmesi, sonra aynı makamda şarkıya devam edebilmesi, kıkırdamalarımız... Küçük mutlu anlarımın kıymetini bilip, hafızama bugün hatırlayabilecek kadar sıkıca kazıdığım, çok özlediğim cocukluğum. Kötülüklerin isabet etmediği, savaşsız günlerim. 

 

Bu akşam koşa koşa geldim eve, ayakkabılarımı hızlıca çıkarıp açtım hemen 'Kara Bulutları Kaldır Aradan'ı... Telefona uzandığım an annem yazdı. - Seni özledim, kahve içelim mi? Hissetmişti, çocukluğumu, beni, bizi özlediğimi... Yad ettik eski günlerimizi...