Kara Gül

Hayatla aramda ince bir cam var. Her şeyi görmeme ve anlamama rağmen dokunamıyorum.

Oysa hayat zaten yaşadığın kadardır olan tarafına dokuna biliyorum, suyun içine dalıp çıkanlar göremedikleri hayatı bir anlık yaşama olayı zevkini alınca, huzuru da dalgaların derinliklerinden çıkarabiliyorlar. Hayatı kendi pusulasına çeviriyor saatini kendi istediği zaman kurup ayarlıyor..

 

Bir an hayat yokuşunda yorulsam, kenar köşelerde nefesimi derin derin çekerek solurum. 

Ne yaşarsam, gerçeği tüm benliğimle ve yüreğimle yaşarım.. Tıpkı bu gece dibine kadar hüznümü yaşadığım gibi.

Her şeye rağmen yine gülüp mutlu olmayı da bilirim ... 

Sizler de kaldığınız yerden başlayıp gülmeye devam derim.

Yaşamın serüvenine gülüşünle başla, yorulmadan yalın ayak koşmaktan güzelliğe düş sar. 

Hayat denen kavgaya zamana biçilen imkansız da olsa düş peşine,

Ne de olsa ben hüzünlendim diye durmaz ... Hayat işte sen gülsen de, ağlasan da hayat devam der.. Bende masum, bütün ince camları kırıp böyle olmak isterdim mi..? Evet...

 

 

Ben,

Kara gül isem

O seni sen zanneder.

Senin sen olmadığını bile bilmeden,

Sen bile

Beni sen geçerken

Derim ki,

O hayat geçiyor bir de ben

Kimse anlamaz.

Birgül Ekim.