Kara kış

Temmuz’un ortasında kara bir kışın içinde olduğunu hissettin mi hiç? Etrafın aşırı sıcak olmasına inat, içinde soğuk ayaza çalan fırtınalar estikçe hücrelerinin donmaması için çaba sarf ettin mi? Günlerin aşırı hızlı geçmesine inat, içindeki saatin durduğunu hissetmenin acısını duydun mu hiç…

Ya da ne olacağının bilinmezliğinin içinde boğulmak, mücadele vermek istersin ama neye ve nasıl mücadele edeceğini bilemezsin. Belki de tek çıkar yol diğer insanlar gibi davranmak diye düşündüğünde beynin isterken, mantıklı gelirken, kalbinin feryatlar etmesine tanık oldun mu hiç… belki de en acı veren şey kalbin ve beynin farklı dillerde konuşması… Sence ikisi de haklıdır.

Beynin olması gerekenleri ister, çünkü toplumsal kurallar vardır terk etmemen gereken ve sen oyunu o kurallara göre oynamalısındır. Ama kalbin öyle düşünmez, hayalleri vardır seni sen yapan hayaller…

Kalbine göre mutlu bir hayat için hayallerinin gerçekleşmesi adına mücadele etmelisin. Bu mücadele elbette kolay değildir. Yabani hayvanlarla dolu bir dağda kara kışın ortasında yolunu bulmaya çalışmaktır. Bu mücadelenin en açık tanımı… aç ve susuz ilerlemeye çalışırken, soğuktan donmamalısın ya da aç karnı için av arayan bir hayvana yem olmaman gerekiyor. Ama hayallerin için her şeye değer, hayatını riske sokmaya bile.

Çünkü bizi biz yapan ne var ki hayallerden başka…