Kara tren, beyaz pamuk ve ekmek üzerine sözler

Tren garındaki ayrılığın tarifi;

1950 tarihli,

Umut dolu bir ayrılığın tasviri.

Adam işçi,

mevsimlik,

Evde ekmek yok

ondan bu yüzündeki bezginlik.

Oğlu, karısı ve sevgisi,

ve mutluluk var hepsi

Para

evdeki tek

eksiklik.

Adam hasada gidecek,

toplayacak pamuk

küçük oğlunun

ıslak yanakları gibi

bembeyaz pamuk...

Son bir kez dokunuyor

yanaklarına

çünkü zordur pamuk,

kanar elleri

nasır olur

nasıl dokunur

nasırlı ellerle oğlunun

pamuktan yanaklarına.

Kara tren gelir dumanı savura savura

aç bir canavar gibi

raylara vura vura

durdurak yok

Başta söyledim

Kara tren

anlar mı frenden

Adam yalvarıyor içinden

tren anlamaz adamın dilinden

keşke dursa

tren gelmese gara

gitmesem el diyarına

Ama yok,

Ne umut

ne elde avuçta tek kuruş

Canavarın soluduğu buhar

tozu dumana katar

Kadın ağlamaya başlar

Tren yanaşır gara

başlar çocuk da ağlamaya

Adamın elleri çocuğun yanaklarında

''Sahip çık anana''

Baban gidiyor

Topraktan ekmek kazımaya

Adam biner trene

Kadın basar çocuğu göğsüne...

Ömür böyle

Kimisi yatar pamuktan yatakta

Kimisi gider

Çoluk çocuk

arkada

Pamuk toplamaya....

SS 19.11