Karanlığın aydınlığa bakan yüzüne selam olsun

Yıldırım hızında ayrılıklar yaşadım ben. İmzam bile alınmadan resmileşen ayrılıklar. 

Kurşunun hangi yönden geleceğini bildiğim; ama vaktini saatini asla tutturamadığım kurşunlar... 

Ben gidince senin gönlünde çiçekler açacak renk renk diyen sevdalarım, kaktüs tohumundan kır çiçekleri bitmedi henüz, bilin isterim. 

Ayrıntıları fırçanın belirginleştirmesine izin vermeyen ressamlardan esinlendim bazen. Ya üç noktalarda gizledim aşklarımı ya da karakterlerine giydirdiğim sıfatlarda. 

Karanlığın sağından yürüdüm hep, aydınlığın solundan. Onun yolunda yön değiştirdim durdum her zaman. Ne zaman, nereden karşıma çıkacağını hiç bir zaman hesaplayamadığımdan. 

Bir giden vardı benden, bir de kalan benimle. Gidene nefretim faizde, kalana sevgim kalbimde... İkisi de O. İkisini de çok özlüyorum bugünlerde. 

Seyrekleşmiş acılarımın arasına umutlar serpiştirdim vaktin birinde. Biliyorum boy verecek umutlarım, ayrılık acıyı beslemekten vazgeçtiğinde. 

Yaralarımı sarmak için kalplerden medet umdum. Ne vakit bir kalbe uzanmaya kalksam, dur dedi zaman, orada bir dur, benim saracak olan yarayı, sarsa ne kadar sarar kul ! 

Birkaç zaman öncesinden kopyaladığım mutluluklarım var bir tutam. Bugüne yapıştırıp, yarına taşıyamadıktan sonra neye yarar? Yine de bir umut, hala avuçlarımda bir tutam mutluluk . 

Öyle ya da böyle nefesimle döndürebiliyorum ben bu dünyayı. 

Ve döne döne yürürken yeşillerde, ucu fırfırlı eteklerimde ziller çalıyor O bilmese de. 

Karanlığın aydınlığa bakan yüzüne selam olsun o zaman. 

Serap ERSOY (Ruhum Güneşten)