Karanlığın gizi

Usulca dokunsam uzayıp giden sessizliğe

Rüzgarı durdurup, ben başlasam esmeye

Kimseler görmeden alsam seni de yanıma,

Sürüklensek birlikte uçsuz bucaksız diyarlara…

Ve sonra;

Bir veda busesi kondursak yalnızlığın alnına

Ve bu aldatılmış yalnızlıkla

Komşu olsak kıyısız deryalara…

Yaslasak sırtımızı haşin dalgaların kamburuna

Ellerimiz kenetli,

Devirsek suları en derin yerinden

Yalvarsak, yakarsak Tanrı’ya

Af dilesek günahsız yüreğimizle…

Ve sonra;

Yokla yok, varla var olsak

Yıldızların ışığında kaybolsak

Sonra, kendimizden büyük gölgeler bulsak,

Saklansak içine kimseler görmeden…

Ve sonra;

Birlikte haykırsak gerçeği,

Desek ki:

Gecelerde değil,

Gündüzlerdedir asıl karanlık ey insanoğlu!

Duyduğuna değil, gözünün gördüğüne inan

Yalana meyledip, gerçeği kalbinden vurma!

Gerçek baş tacın olsun

Yarım bilgilerle kimseyi yakma!..

Hayatın rengi mavi, karaya boyama!..

Boyama ki;

Güneş doğmaktan vazgeçmesin

Göğünde sancıyla kıvranırken bulut…

Rukiye Çelik

30 Ağustos 2013/ANKARA