Karanlığın zehri

KARANLIĞIN ZEHRİ

Kan revan gecelerde

Revaçtaydı kederlerim

Fırtına sarsarken penceremi

Üstüme örterdim karanlık geceyi

Odamda hapis kalmış

Düşünürken bir maddeyi

Bir an bir sancı duydum

Aklıma düştü ebedi

Gelsin ne gelecekse

Düşsün odanın ortasına

Hayaller, ümitler, sevinçler

Düşsünler birer birer

Yeter ki zehir etmesinler geceyi

Kırık bir udun telinden

Çıkan bir ses gibi acı

Yüreğimi burkuyor

Sessizliğin tınısı

Gölgeme sanki sızıyor

Karanlığın matemi

Ne olur şafak atsa

Karanlığın zehrini üzerimden alsa

Pencerelerden boşanıp

Gün ışığı odama aksa

Kimseler sezmeden bu garip halimi…

İbrahim GÜREL

24 ŞUBAT 2007 cumartesi