Karanlık bir çığa

yalnızım kentin çopur caddelerinde

simsiyah bir su köpürür, insanlığın gurup vaktinde.

koca bir orkestra kent, güdük
müziğinin tınısı sanki
dolu gibi yağıyor seyran eyleyen
naçar tenime...

vücudumun rutubetli ve zayıf tenine
çoksesli bir ağ örülüyor.

o koyun koyuna
zift gibi karanlıkçasına yapışık sokakları
bilmez ama yine de
kokusunu, rengini ve sesini insanların...

kentin çopur caddelerinde
heykel yalnızlığındayım.

belki çeker alır beni
uzaklara yazgılı traversler
upuzun bir hikayede
satılırım, kemiklerimden
kırk odalı bir saray kurulur...

o vakit bir gül olur biterim
yarım kalmış bir bağbozumuna.

kim ki yalnızlığıma afsunlanır
bağbadi bir duvar örülür
varolmamın kuzguni yalnızlığına...

yaşam ile ölüm arasında
bir nefescik söyle bana.

sonra dostlar gelir
kentin çopur caddelerinden
kalabalık müziklerinin kokmuş ezgileriyle
kanunları kargılarla yazılmış tarihleriyle...

saray yıkılır , çürür kemiklerim
yitik bir mezar bile olamam.

kalabalıklara düşmüş bir bağanım
çapalarıyla yokluyorlar yüreğimi
mavi bir kan akıyor gözlerimden
sellerin alıp götürdüğü...
olamaz mıyım bir başıma, sivri dilleriyle
kirletmeseler güneşli sıcak sözlerimi
taş koymasalar ömrüme, tutmasalar ellerimi...

hangi yağmur yıkayabilir ki
üzerimdeki ölü toprağını.

demek dönüşü insanın
hep çeperinde değil mutluluğun
elimi uzatsam apak,
arslandişleriyle çekip alır beni
kentin çopur caddelerine karanlık,
yüreğimi daraltır
ışıklarıyla kirletir bakışlarımı...

ah! bir terk eyleseler beni yalnızlığıma,
çığlıkları kendimden içre yalnızlığıma
susarım.

şimdi isimsiz bir meydanda
vurulmuş yatan karanlık bir çığayım.

Savaş GÖNEN - 11 Haziran 2009