Karanlıkla başbaşa...

Saat 21:30...

Işıklar sönük...
Ben karanlığa bakmaya çalışyorum,
Karanlık benimle eğlenmeye çalışıyor.
Ben gözlerime mi inanayım,
Yoksa karanlığın oyununa mı kanayım?
Sususz, biçare, avare ve uykuya hasret gözlerle ,
Karanlığıma hükmetmeye çalışıyorum.

Her köşe bana ışık huzmesi gibi geliyor.
Yanılgı mı, yoksa umut beklentisi mi ?
Karanlık mı, yoksa kirli beyaz grisi mi yaşadığım o anda?
Yok, hayır.
Her cisim bana şekilleniyor gibi sanki.
Yanılıyorum, yoruluyorum, anlayamıyorum.
Hapsedilmiş gibiyim anti beyaza.
Beyaz bulamıyorum düşmüşüm derinlerine kadar karaların.
Çıkmak istiyorum ama çıkamıyorum, sarılmışım kendime.
Ellerimi uzatıyorum, tutan yok sımsıkı.
Aniden irkiliyorum çalan telefonla, ışığı bana tuzak gibi geliyor.
Cevapsız arama...
Adı yok, sanı yok...
Kimdir bu saatte beni karanlıktan çıkarmaya çalışan ve yanıltan ? . . .
İstiyorum ama adım atamıyorum ayağa kalkıp.
Mıh gibi çöreklenmişim kanepede.
Omuzuma simsiyah bir yoğunluk çöktü en ağırından ...
Çoğunlukla kapkaralar ağırlıkta bu kabus gibi gecede.
Aniden bir el başıma konuyor kuş gibi hafif, kurtarıcı gibi beklentili.
Rüzgar çıkıp perdeler uçuşmaya başlıyor usul usul.
Açık pencerenin aralığından.
Umudum göz kırpıyor bir elmas gibi parlak ve ışıltılı.
Bir şimşek çakıyor beynimde, yağmur patlıyor cama pıt pıt...
Derin bir ohh çekiyorum denizler gibi soğuk ve durgun.
Ruya mı bu?
Yoksa kabustan sıyrılış endişesi mi ?
Kabuğumdan sıyrılarak yükselmeye başlıyorum.
Bütün bedenimi duman halatları sarıyor,
Bulutların üstünde kendimi görüyorum biraz karanlıkta gözüksede.
Şimdi serinledim...
Ellerim nemli, alnım kuru ve açık.

Nihayet sabah olmuş...
Saat 07: 12

Hayat devam ediyor kaldığı yerden. Kabus mu yoksa yaşayacağım bir sıkıntı mı bilmiyorum ama uyandığımı biliyorum. Merhaba yeni gün...