Karanlıkları aydınlatan farklı ışıklar (5 )

Her gecenin ardından yeni bir gün doğar ve her karanlığın bir aydınlığı vardır.

Fakültenin kapısından geçerken her zamanki gibi baştan ayağa aranıyorduk. Onun arkasında ki genç kız aranmayı bekliyor bir yandan da saatine bakıyordu. İlk sınav saat dokuzdaydı ve bunun onun için çok önemli olduğu belliydi.

Sabırsız bir görünümü vardı, ‘biraz çabuk olamaz mısınız?’ diye sordu.

Görevliler beni aramayı tamamladılar, genç kız hemen arama işleminden geçmiş, koşturarak merkez binaya girmişti.

Saat dokuzdu ama anfinin önü çok kalabalıktı, kimse sınava girmemiş veya girememişti.

Şaşırdı genç kız, ‘neden hala dışarıdasınız’ dedi.

Biri ‘bugün sınav olmayacak çünkü hocamız içeri girerken bizim girmemizi engellediler’ dediler.

Ne kadar çok çalıştığını unutmuş , hocasını merak etmeye başlamıştı.

Onu takip ediyordum ama neler olduğunu anlamamıştım, sadece onunla bir kez olsun konuşmak istiyordum.

Birden ortalık karıştı, onu kaybetmemeye çalışıyordum. Gözlerimle onu takip edip bir anda onun yanında beliriverdim, nasıl oldu anlayamamıştım

Ne olduğunu anlayamadan olanlardan korkmuştu. O zaman gözlerindeki buğulu parıltıyı çok yakından gördüm, kahverengi parıldayan bir yıldız gibiydi gözleri.

Nasıl olduysa birden boynuma sarıldı. Onu buradan çıkartmam gerekiyor diye düşündüm ve hızla birlikte koşmaya başladık.

Merkez binanın kapına varınca soluk aldığımızı hatırlıyorum.

Daha sonra sahaflara girip kalabalığa karıştık.

Eminönü iskelesine geldiğimizde rahatlamış olduğunu hissettim, Kadıköye gidecek vapuru beklemeye başladık…

Eylül’le tanışmamız ve yakınlığımız o gün böyle başlamıştı.

Ve ilk kez kahverenginin bu kadar parlak olduğunu onun gözlerine bakınca gördüm.