karanlıkta kalanlar

Kimseyle paylaşamadığımız ne çok şey oldu hayatımızda. Benim yaşadıklarımız bir tek sen bilirdin, seninkileri de ben biliyorum sanırdım. Ben senin herşeyi bildiğini sanırdım, ve herşeyimi sana danışırdım, herşeyi seninle paylaşırdım. Oysa seni yaşadıklarının sadece küçücük bir kısmını, benim bilmeme yeteceğini düşündüğün kadarını benimle paylaşmışsın, bunu öğrendim.

Aslında herkesin kendine ait bir sırrı olmalıymış, herkesin kendine ait bir hayatı olması gerektiği gibi. Ben bunu yeni anlıyorum. Seninle herşeyimi paylaşmamam, kendimi bu derece ortaya koymamam gerekmiş. Kaçan kovalanırmış. Merak ilgi uyandırırmış. Seninle oyun oynamak olsaydı niyetim, bende oyunlar oynardım.

Sırları çözecek sabrım yoktu benim, oyunlar oynayacak takatim olmadığı gibi. Başta dürüst olalım demiştim, sende bunu kabul etmiştin. Dürüstlüğün içinde oyunlar ve sırlar olmamalıydı. Yine kavram kargaşası yaşadık seninle. Zaten iki kişinin bildiği sır sır değilmişti. Ben biliyordum, sen biliyordun, ikimizde biliyorduk, yani sır olmuyordu ki...

Oysaki seninde bilmediğin sırlarım vardı, cevaplarını alamadığın sorunların vardı. Karanlıkta kalanları çıkaramadık su yüzüne seninle. Senden beklentilerim açıktı, ne evlilikti derdim, ne çocuk ne de para pul... Sadece hayatımda olmandı istediğim. Yanımda huzur bulman, benimle mutlu olman, beni sevmendi beklentilerim. Çünkü bir kişinin beklentilerini karşılayamamanın ne kadar acı verici olduğunu iyi bilirim. Çünkü o sıkıntıyı sende yaşama istedim. Çünkü karanlıkta kalanlar çıksın gün yüzüne istedim.

Korkularda benimdi, umutlarda...

Sen beni anlayamadın, ben de seni...