Karanlıktaki renkler

Ben burayı çok seviyorum. Çocukluğumdan beri karanlığı sevdim.

Zafer sinemasının izbe salonunda hatırlıyorum kendimi. Kapkaranlık, küf kokusuna tütün kokusu karışmış, yer yer yırtılmış derilerden sünger parçalarının çıktığı koltuklardan izlediğim o renklerin dansı geliyor gözümün önüne. Gençliğimin ilk yıllarında kendimi bulmuştum o beyaz perdeye yansıyan ışıklarda.

Şimdi gene benim mistizmim var. Buradan, zaman geçtikçe daha çok yaklaşıyorum o ışık oyunlarının içine. Bir gün ben de ışıktan bir varlığa dönüşeceğim. Bedenimi bırakıp o soyut yansımaya karışacağım, hücre hücre, tane tane. Dönüp bakmayacağım bile arkada bıraktığıma, sonsuz yükseklikten dipsiz bir boşluğa bırakırcasına salıvereceğim kendimi. Boşluk bedenimi saracak, saçlarım dalgalanacak. Kollarımı açacağım. Etrafımdan geçen bana karışmış renkleri izleyeceğim. Ellerim onlara dokunacak, onların elleri bana.

Burası benim yerim, burası benim. Ben burada burası bende yok oldu, ben burada var oldum burası bende.