Karanlıktasın...

Sen kara yanısın yaşamın, kötü tarafı, karanlığın da kirli yüzü...Seninle gördüm ben bu kiri, senden sonra tanıdım...

Karanlıktasın...

Boğmuş seni o kirli o karanlık, boğulmuşsun farkında değilsin...

***

Çırpınacaksın gün yüzü görebilmek için ama boşuna, göz kapaklarını bile kaplamış olan pislik buna izin vermeyecek hiçbir zaman...Yosun tutmuş kalbin gibi, gözlerinde zorlanacak...

Sen pis yüzüsün yaşamın...

Sevgi dolu insanların taa yüreklerine girdiğinde, battıkça batmışsın kendi karmaşık ruhsal girdabında dönerek...

Yaralı kalpler sana mutluluk vermiş, neden?

Zincirin halkaları gitgide çoğaldıkça, sen mutluluktan beş köşe...

Elinle ittiğinde ise çok geç olmuştur artık, bağlanmıştır zincirin ucuna bir halka daha...

***

Şimdi çek durmadan, çek kopar at zincirin ucundan bir halka daha...

Heryer senin zincirinden kopan parçalarla dolu.

Kan revan, gözyaşı oluk oluk...

Oysa hep zincirim olsun diyen sensin...

Halkalara biri daha eklendiçe mutlu olan da sen...

Ama eklendiğini, sağlamlaştığını, kaynak tuttuğunu gördüğünde, savurmaya başlayanda sensin o zinciri durmadan, duraksaman...

Savur, parçala, kır, dağıt...

Gücün yettiğince kopar at...

Heryer zincir parçalarıyla dolu...

***

Sona geldiğinde bir mum alevi arayacaksın, ama...Nafile...

Karanlıklar içinde debeleneceksin...

***

Sen...

Kirli yüzüsün yaşamın...

Kara yüzüde sensin gecenin...

Karanlıktasın...