Kararında duygulardan yoksun kalmak

Muhteremin biri zamanında “Bizde metropol diye bir şey yok, çünkü suç oranları az” deyivermişti, bilmem hatırlar mısınız?
Tuhaf, tuhaf olduğu kadar da garip bir durum.
Öyle sanıyorum ki o muhterem her kimse, tekrar dönüp, üçüncü sayfa haberlerine göz ucu ile bakar ve karşılaşacağı manzaradan memnun olarak bir “oh” çekerek devam eder “Eh artık bizde de suç oranları hayli arttı, demek ki metropolleşiyoruz”.
“Çok mu lazımdı?” demeyeceğim ama zihniyette hayli ilginç geldi bana.

Neyse efendim, bu düşüncenin ayrıca tartışılmasında yarar olduğunu düşünüyorum.

Gün geçmiyor ki tuhaf bir haberle karşılaşmayalım.
“Tuhaf” ibaresini kullanıyorum ve hata yaptığımın farkındayım, çünkü tuhaflık tarihin çöp tenekesine atılan bir ibare oldu.
Hiçbir şey “tuhaf” değil, aksine, her şey son derece olağan.

Aşık olurken de uçları yaşıyoruz, para kazanırken de uçları yaşıyoruz, siyasette yükselebilmek, iş yaşamında kariyer elde edebilmek için de uçları yaşamakta en küçük bir kaygı duymuyoruz.
Hal böyle olunca yaşamın her alanında ihtiraslara bezenmiş bir toplum ortaya çıkıyor.

Alın size bir örnek, hem de yalın ve somut tarafından.
Adam 64 yaşında ve 31 yaşında bir bayana arkadaşlık teklif etmiş ve ret cevabı almış.
Sonrası ise vahşetin resmi.
Bunu gururuna yediremeyen muhterem çekiyor silahını ve 31 yaşındaki bayanı kurşun yağmuruna tutarak yaşamını alıyor elinden.
Alın size uç bir zihniyetten örnek.
Bu gibi örnekler diz boyu.
Daha geçen gün bir kişi sokakta öpüşen çifti kurşun yağmuruna tutmadı mı?
Hemen ardından Çatalca’da bir genç cinnet geçirerek ağabeyi, yengesi ve dört tane minicik yeğenini öldürmedi mi? Öncesinde bir genç, kız arkadaşının kafasını kesiyor, bir başka gün yine bir genç kız, arkadaşının karnını delik deşik ederek yaşamına kast ediyor ve bir başka gün ise bir genç eski kız arkadaşının yeni sevgilisi tarafından öldürülüyor.
Trafikte yol isteyen aracın sürücüsüne yol vermeyen aracın sürücüsü kurşun yağdırıyor ve ortaya vahşetin resmi çıkıyor.
“Kararında duyguların” tarih olduğu bir dönemden geçiyoruz.
Duygusal gel gitlerin sonucu olarak ortaya çıkan vahşet görüntüleri adeta bir toplumsal trajediye dönüştü ve bu trajediyi “dur” diyecek bir iktidarın olmadığı da alenen ortada.

Bu gidiş, gidiş değil.