Kararından fazla sevmekti işlediğimiz tek suç

İnsanı mutsuz eden tek şeymiş ömrünü tek bir insanın avuçlarına bırakmak çok sevince fark ediyor insan sevginin bile fazlası zararmış. Annesinin dediği gibi kararında olmalıymış her şey sevgi bile! Yoksa yutarmış hayat sizi. Ben çok sevdim anne diyebilmekmiş bazen gerçek anne kız olabilmek. Yeri geldiğinde nerde olduğunu önemsemeden eğer ağlayabiliyorsa insan, insan olurmuş. Belki bende insan oldum diyorum şimdi kendime şimdi öğrendim acıları bazen bir omuzun ne kadar önemli olduğunu, birini aradığında sana nasılsın diye içtenlikle soranları, dostları, aileyi belki de anneyi şimdi öğrendim ben. 

Peki başkaları onlarda benim kadar acı çekiyor mu diye sordum geceleri öfkemden kendime ben onların gülen yüzlerini görüyorumdur hep dedim avuttum kendimi ama ya mutluyum diyenler onlarda yalancı mı eğer öyleyse onlar benden daha kötü diye birde üstüne onlar için ağladım. Gittim, geldim karanlıklarda yarınları bir türlü göremedim camı açıp ofladım yorganımın altına gömdüm kendimi arada bir. Bazen sessizce terk ettim mekanları bir kenarda ağladım durdum ve hep tek bir insanı özledim her şey onunla son bulacakmış gibi davrandım. O gelecekti ve ben kurtulacaktım yeniden doğacaktım. Ne o geldi ne ben doğabildim.

Anladım ki ben yalnızca böyle ölüyorum her gün biraz daha ölüyorum. Yavaşça her şeyin bana keyif vermesini yok ediyorum. Her gördüğüme güvensizlik özelliğini ekleyip sevgisizlikle birleştiriyorum onları sonra devam edemiyorum yoluma şimdi olduğu gibi yolun tam ortasında kalıyorum. Ne yapıyorum peki ben birini seveyim derken milyonlarca insanı çöpe mi atıyorum peki ya diğerleri onlar ne yapmıştı bana ben gelmeyen için bu kadar yaş döküp onlara döndüm sırtımı. 

Belki de böyle kendimi suçluyorumdur dedim günlerce yoktu çünkü onlar benimle. Ben onları benimle mutsuzluğumu paylaşmadıkları için mi sildim yoksa mutlu olmalarını kıskandığım için mi öfkelendim böyle? Ne cevabı biliyorum inanın ne de çözümü tek bir şeyi iyi biliyorum ben hala kararından fazla sevip delice özlüyorum. Gelsin diye bekliyorum, gelmeyecek olana hala yazılar yazıp ardından matemler tutuyorum. Belki de ben hala dibine kadar insan olmaya çalışıyorum!