Kardelen

Yeni bir güne daha açtım gözlerimi. Kendi kendime gülümsedim nedensiz yere...

Araladığımda penceremin perdesini, kamaştı gözlerim birden bire. Bembeyazdı her yer. Pamuktan yapılmış gibiydi tüm her şey. Lapa lapa yağan beyaz mutluluktan parçalar konuyordu camıma. Örtülmüştü tüm pisliklein üstü; beyaz, bembeyaz karlarla aklanmıştı tüm her şey sanki...

Tutamadım kendimi attım dışarı. Yüzüme değen her kar tanesi derin bir huzur veriyordu. Yürüdükçe arkamda bıraktığım izler, geçmişi anımsatıyordu. Çevremde oynayan çocuklar çocukluğumu yaşatıyordu bana yeniden.

Çiftler vardı bu beyaz mutluluğu birlikte yaşayan; el ele, yanyana. Baktım dönüp sağıma soluma, boştu yanım; yalnızdım. Yine de gülümsedim kendi kendime. Yalnız olmak umutsuz olmak değildi ki. Bugün yalnızsam yarın da öyle olacağımı kim söyleyebilirdi ki? Hayatta mutlulukların sadece başkalarıyla yaşanabileceğini kim diyebilirdi ki?

Evet! Bugün yalnızım; ama mutlu ve huzurluyum. Çünkü biliyorum ki; benim de yarın mutluluklarımı,hüzünlerimi kısacası her şeyimi paylaşabileceğim biri olabilir hayatımda. O zamana kadar ise ben yalnız da mutlu olabilirim.

Teşekkürler hayat! Teşekkürler pamuk gibi tenimi okşayan kar taneleri! Umudumu yeşerrtiniz yine ve kardelen misali açtı umut çiçeğim kalbimin derinliklerinde...