Kardeş çocuklarının öyküsü

İki kardeş iki yandan ve iki koldan

Dağlardan , derelerden , ovalardan geçtiler

Acılarını katık yapıp yıkık umutlarına

Gecelerden gündüzleri çalarak yürüdüler

Açtılar, açıktılar, perişandılar.

Yanlarında hayvanları , kadınları, çocukları

Nakış nakış örülmüş kıl çadırları vardı.

Günlerce yürüdüler gölgeleri üstünde

Güneşe en yakın oldukları bir anda

Gözleri parladı önce gidenin.

İşte !Dedi .Burası bizim haydin ekelim

Burası yurt olsun burada ölelim .

Diğer kardeşte geldi bir zaman sonra

Başlangıcıydı vakit sabrın ve çilenin

Büyüdüler, çoğaldılar başak taneleri gibi

Hoyrat rüzgarlara direndiler dökülmeden

Un ufak oldular karıştılar zerresine kadar

Kardeşlik gemisiyle zamanları aştılar

Öyle bir zaman geldi ki şaşırdılar

Fesatlığa , haksızlığa, kavgaya başladılar

Bir bilen çıkmadı, bir yol gösteren olmadı

Hepsi suçu karşısındakinde aradı

Haklı haksıza karıştı , artık herkes haklıydı.

Anaların göz yaşı kan oldu aktı.

Geceler uykusuz, gözler yolda, el tetikteydi artık

Mermi sesi , tank sesi , top sesi tüm sesleri bastırdı

Sanki herkes sersem , herkes kör, herkes sağırdı

Anaların göz yaşı kan oldu aktı .

Biri Mehmet’im diye koştu sarıldı

Biri Memo dedi sana nasıl kıydılar

İkisi de aynı yanıklıkta ağladılar

İkisinin de ciğeri aynı ateşle yandı

Ama çocukları onları duyamadı

Yazık oldu evlenip çoluk çocuğa karışacaktılar

Yaşasaydılar!