Kardeşim büyüdü, hüsranlardayım!

Benim kızım, yaramaz kardeşim artık 15 yaşında. Aslında 14 ama 15 demezsem benimle ilelebet konuşmaz:)Kocaman bir kız oldu. Bunda ne var diyebilirsiniz, doğa kanunudur, diye pattadananak son noktayı koyabilirsiniz… Ama gerçek bambaşka. Hatta çok başka.

Kardeşim büyüdükçe kendimi o kadar kötü hissediyorum ki… O’nu her daim korumaya, sıkarak sevmeye, öpücüklere boğarak göğsüme bastırmaya bayılan bendeniz, ister istemez etkileniyorum onun gelişiminden, büyümesinden.

O, şimdi, yani şu an, artık bir yetişkin olma yolunda. Kendi rızası olmadan yanına yaklaşamıyorum, telefonda konuşamıyorum, eleştiremiyorum (ki bebişkom çok çekti bu huyumdan); etkisiz elemanın biraz daha canlı modeli bir abla olarak hayatında yer alabiliyorum.

Psikolojim çok bozuldu, inanın bana.

Geçen cumartesi ağladım hatta bir tatlı Japon bebekle kahvaltı ederken; şöyle haykırdım hislerimi: “Kardeşim büyüdü, ühüüüüüüüü!” neye uğradığını şaşırmadı tabii Japon dostum, biliyor tuhaf, batık eser kıyılarıyla dolu ruhumu. Bu ruhu az buçuk tanıyabiliyor artık… Bu şok edici ağlamayla da yetinmedim; annemi aradım, Kozyatağı-sosyete pazarında yakaladım onu da ve başladım feryat figana: “Anneeeee, Yaviyumu, yani köftem niye büyüdü? Artık beni sevmiyor mu? Neden? Neden? Neden?” diye göğsümü parçalarcasına sesli sesli konuştum. O da dayanamadı; “Kızım, bu da nereden çıktı, siz beni öldüreceksiniz?” diye annece bir karşılık verdi!

Annece diyorum, çünkü bir anormalliğe yakın büyük kız ile buluğ çağı çılgını kız annesi olmak çok da kolay olmasa gerek!

Evet, yarın Çocuk Bayramı. 23 Nisan. İş yok, güç yok, ama kardeşim artık çocuk değil ve bu günün de vadesi doldu hayatımda. Eskiden hiç olmazsa bu güne hazırlanan bir yavrumuz vardı ve artık büyüdü, ne isterse ona hazırlanan bir kız kıvamına geldi. Kendi kuralları, sevdikleri, sevmedikleri, cd’leri, i-pod’u ve yüzlerceeeeeeee genç kız dergisiyle yaşayan dünün Yaviyumusu kendi dünyasını kurdu!

Hüsranlardayım!

Yüz kere, bin kere hüsranlardayım!

İnsanlar evlatları büyüdüklerinde biraz tuhaf olurlar ya hani, kardeşim-kızımın (13 yaş var aramızda, blogcular düşkünlük seviyemi anlayın lütfen) büyümesi de beni bir tuhaf yaptı, çekilmez biri haline geldim. Zaten öyleyimdir, siz kimseciklere çaktırmayın!..

İşte, bu geceki "dök içini, rahatla, çevir kazanı, bamya yemeğini hatırla" kıvamındaki yazım da bu kadar.

Bu ruh halinden nasıl çıkarım, kardeşimin büyüdüğünü ve köfte ayaklarını ısıramamanın verdiği içimdeki kırıklığı ne tamir eder, inanın bilemiyorum.

Tanrı Yaviyumumu hep korusun.