Kardeşim

Çocukken didiştiğim biri vardı, çoğu zaman en küçük şeylerden kavga etmeye başlar, birbirimizi kırardık bazen de canımız yanardı.

Gündüzleri hırçın olan bu iki kişi akşam olunca belki de karanlık bastığı için birbirine ihtiyaç duyan kişiler haline dönüşürdü.

Uzun yıllar sadece hafta sonları bir araya geldiler, birisi yuvada diğeri büyükannesinde büyüyordu.

Yuvada büyüyen akşamları sevdiklerini görebiliyordu, diğeri ise sadece hafta sonu görebiliyordu sevdiklerini.

Belki de büyüğün hırçınlığı kıskançlıktı her gün onlarla birlikte olamadığı için.

Yıllar sonra artık birlikte yaşamaya başladıklarında kavgaları, sevinçleri karışmaya başladı.

Zaman çok çabuk geçti büyüdüler kocaman bir adam ve kadın oldular.

Birbirinden ayrılıp kendi yollarına gittiler.

Ve bir gün o kocaman adam anlık bir sürede sonsuzluğa gitti.

Bir telefonla haber almıştı kadın, nasıl oldu neden oldu bilmiyordu.

Onu gördüğünde buz gibi bedeni yatağının yanında yerde yatıyordu.

Saçlarını okşadı, yanağını sevdi elini tutup sadece ‘canım’ diyebildi.

Canım benim, kardeşim.

Artık yoktu bu dünyada.

En çok acı duyduğu şey üzerine atılan topraktı.

Evet hayat böyle bir şey acı ve tatlı şeyleri yaşamak insana özgü.

O benim kardeşim o benim canımdı.

Geçmiş zamanı kullanmak çok ağır geliyor insana.

Birkaç gün önce var olan biri şimdi yok.

Tanrı öncelikle anneme sabır versin.

Canım kardeşim huzur içinde yat.

Tülin Karaman