Kardeşime serenat

Gel! Seyhan çocukluğumuza

dikenlerin battığı

yere varalım

toplayalım dikenleri

toprağa karalım...

cömert değildi

kimse bize

tüm iyileri

bir kutuda saklayalım

yarıda kesilmiş

çocukluğumuza

sımsıkı saralım

Gel! Seyhan rüyalarımıza

gözyaşlarının düştüğü

sisli anlara bakalım

alalım gözyaşlarını

hazar gölüne katalım

tutalım aynayı

siminden

ağlamasın diye

yüzümüz

renklerimize katalım...

Gel! Seyhan yaralarımıza

babasızlığın açtığı

yalanları atalım

yalan olan neydi

iyileştirelim

yarına geçelim

tüm anılarımızı

temize çekelim..

Cevaplarım olmadı Seyhan

yanlış sorular sormaktan

gül sustu yaprağını

dağ desen

sessiz

rüzgar desen

yolsuz

serçelere bakıyorum

uçmuyor..

ateşe veriyorum

her gece,

sabahında

gidişlerin

külleri kalıyor...

Gelişlerim olmadı Seyhan

elde var yetimlik

içimdeki kuyudan

kaçıyorum

bu kahır

yıllar önceden

bu günlere gelen

bir ses duyuyorum

sürekli

benim sesim değil

gölgemle yankılanan

ürküyorum

bu yüzden

sevmelerden...