Kardeşimi arayamıyorum, yine hüsranlardayım!

Kardeşim, canımıniçi bebeğimin bu hafta sınav haftası. Bu durumdan kelli evde değil babaannesinde kalıyor ve orada ders çalışıyor, hocalar geliyor vesaire... Ama ben bu durumdan çoook şikayetçiyim!

Çünkü; kardeşimi arayamıyorum. (Bir nevi cezalı ve ararsam dikkati dağılır diye kimsecikler aramamı istemiyor. Cep telefonu geçen hafta bozulmuştu, tamir olmadı, aradığım kişiye ulaşılamıyor.)

Üff ki ne üfff...

Olağan cumartesi günü şımarıklarımdan biri olan, açıp telefonu şarkı söyleyemiyorum bebeğime. Sonra tekrar tekrar arayıp sinir edemiyorum. En önemlisi “hadi dondurma” deyip, herkesten sakladığım, montumun cebine koyduğum Magnum’ları çıkaramıyorum!

Buna hayat mı denir?

Kardeşimsiz bir hayat olur mu?

Canım çok sıkkın anlayacağınız.

Tek dileğim, OKS’yi geçmesi ve birlikte Ayvalık günlerine geri dönmemiz. Onlarca dondurma yiyip, çekirdek çıtlamamız. Gece merkeze inip kitap bakmamız. Sonra yine dondurma yemelerimiz...

Kısacası kardeşimi arayamıyorum ve hüsranlardayım.

Şimdi şuracıkta yanımda olsa, “Aç kızımkuzum Demet Akalın’ı, mucizeyi dinleyelim” demek isterdim.

Ama yanımda değil:(

Değil!

Allah beni kızımkuzumsuz bırakmasın.

Not: Ablacım, sen çaktırmadan beni arasana, bir sesini duyayım bebeğim. Hem sana anlatacaklarım var. Seni en çok seven ben!