Kardeşimin Hikayesi

Zülfü Livaneli’ nin “ Kardeşimin Hikâyesi” adlı yapıtını kısa bir süre önce bitirdim. Ne güzel anlatmış, inkârın bizi nerelere götürebileceğini.” Ben yapmadım, miki yaptı. “ gibi çocukça bir inkârın, kardeş bazında nasıl da işlediğinin açık göstergesi. Kaç yaşında olursan ol, öyle ya da böyle dayanamadığın gerçeklikler can yakınca en kolay kaçış yollarından biri; suçu kardeşin üstüne atmak.

Paylaşmak kolay değil hayatı ve senin için “ dünyanın merkezi “ olan ebeveynlerini. “ Kardeş kardeşin ne olduğunu, ne de öldüğünü istermiş” derler ya; bence de şu sıralar çok gündemde. Kardeşlerimin sınırları, annemin sınırları ve benim sınırlarım derken; hangisinin nerede başlayıp nerede bittiği ile ilgili kafa karmaşası yaşıyorum yoğun olarak. Çok acı çekiyorum çok!

Benim inancıma göre hiçbir şey tesadüf değil. Dolayısıyla bu yapıtı da bu sıralar okumuş olmam, belki benim bir an önce toparlanmam için bir vesile.Tıpkı, roman kahramanı gibi; bir köpek, bir ev ve kitaplar şu an sığınaklarım. Aynı zamanda kendime acımam için de güzel malzemeler. Ayrıntılara girmeyeceğim. Ölüm olayı yok şükürler olsun! Fakat yaşam kalitemi düşüren bir yerlerde sürünme modu var ki; düşman başına. Benim, bana yaptığımı hiç kimse yapmıyor şu kendine acıyarak. Kıskançlıktan içimi kavura kavura bir hal oldum. Yüksek gücüm, yardımcım olsun! Kendimi ve realitelerimi kabullenebilmek en büyük dileğim. Güzellikler olsun! İnşallah!