Kardeşler arasında kıskançlık 2

Şimdi gelelim biz büyük çocuklardaki kardeş kıskançlıklarına. Daha önce yazdığım kıskançlık konusu anne karnındayken başlayan kıskançlıkla ve ailelerin biraz yardımıyla üstesinden gelinebilecek türde kıskançlıktı. Çocuğu kardeş sahibi olmanın alıştırılma süreci söz konusuydu. Çocuk artık büyümüştür. Kardeş olgusu normale binmiştir. Artık anne, baba, kardeş ve kendisi bir ailedir. Çok küçük konular haricinde, kardeşe yeni bir oyuncak ya da onun da ilgisini çekebilecek bir şey alınıdığında, artık ağbi, ya da abla kıskanmamayı bunu sorun etmemeyi öğrenmiştir. Artık o saatten sonra olabilecek tüm kıskançlıklar, çekememezlikler anne ve babaya bağlı olarak oluşurlar.

Her çocuk aynı değildir. Ama her nedense ebeveynler bunu yaşayıp görene kadar pek kabul etmek istemezler. Her çocuklarından aynı şeyleri beklerler. Birinin sevdiği bir şeyi diğerinin sevmeyeceğini, birinin yapmaktan hoşandığı bir şeyi diğerinin yapmaktan nefret edeceğini bir türlü anlamak istemezler. Bir çocuk çok hareketliyken, diğeri daha sakin olmaktan mutludur. Birinin aklı matematiğe yatkın, diğerinin ki ise müziğe olabilir. İşte bu farklar arasında çocuklar yaşamlarını sürdürmeye çalışırken aileler tarafından hata sinyalleri verilir. Aile bir çocuğun başarısını aynı şekilde diğerinden de beklemeye başlar ve işte o andan itibaren kardeş sürtüşmesi ve kıskançlığı hayat bulur. Anne büyük çocuğu över, "Bak ağbin/ablan sınavdan 5 almış, sen hala yat uyu, gitar çal" vb. Halbuki aralarında hiç bir sorun olamayan iki kardeş ebeveynlerinin bu kıyaslamaları ve kardeşleri birbirine düşüren tavırlarıyla sorun yaşar hale gelirler. Çocuklar pohpohlanmayı severler. Yaptığı birşeyle ailesini mutlu eden, onların gözüne giren çocuk farkında olmadan her başardığı şey sonunda kadeşinin huzurunda övgü bekler hale gelir. Kardeşlerin ilk sürtüşmeleri gerçekten kendi akılları erene kadar bu şekilde devam edecektir. Uslu olan çocuk diğerine nazaran daha çok sevilecek, başarılı olan çocuk herkes tarafından takdir edilecektir. Bu çocuklar büyüyüpde iş, güç sahibi hatta aile sahibi olunca da devam eder gider. "Bak ablan müdür oldu ne mutlu yuvası var. Sen hala aylak aylak gez." vb.

Kardeşler arasındaki bir diğer ilginç kıskançlıkta yine anne babadan kaynaklanır. Cinsiyet ayırımı. Kız çocukla erkek çocuk arasında yapılan ayırım bizim memlekette memleket sorunu halindedir. Kültürlü okumuş ailelerde bu pek fazla yüzeye çıkmasa da yine de kız çocuktan beklenenle erkek çocuktan beklenen çok farklıdır. Eğer erkek çocuk ağbi ise kız kardeşi var ise vay haline. Tüm yaşantısını ona göre düzenlemek zorundadır artık. Onun kız kardeşi vardır ve onu koruması gerekir, erkek arkadaşlarına dikkat etmesi gerekir, her gittiği yerde yanında olması gerekir. Ağbinin sevgilisi de olamaz ya kız kardeşi de sevgili isterse diye vs. Zordur kız kardeş sahibi olmak. Kız kardeş bir hata yapsa dayağı ağbi yer. Ya da bunların tam tersi abla kardeşlerine bakmak zorundadır. Daha küçük yaşta hanfendi olması beklenir. Büyük çocuk her zaman dayağı yiyen olmuştur. O büyüktür ya her şeyi doğru yapması gerekir. Büyük çocuk kardeşe hep hasetle bakmaya başlar. Hatta fırsat buldumu bir yerde sıkıştırıp hıncını alıverir çaktırmadan. Kız çocuklar babalarının sevgilisidir, erkek çocuklarda annelerinin. Erkek çocuk iş bulamasada, babanın tüm parasını da yese iyi evlattır anneye göre. Ona kıyamaz. Baba da kızı için her şeyi yapar. Ona ihtiyacı var diye araba alır, oğlunun kendi kazanıp almasını bekler. Eğer çocuklar aynı cinsiyetteyse iyi olan kazanır.

Bitmez bu ebeveynlerin çocuklara farkında olarak ya da olmayarak yaptıkları. Ölüm zamanı geldiğinde onlardan geriye kalanlar da sorun olur kardeşler arasında. Hangisi neyi alacaktır, hangisi neyi hak etmiştir. Yani kısaca bitmeyen bir sorundur bu kıskançlık. Bazı şanslı kardeşler bu sorunları kendi yollarıyla hallederler. Bibirlerini kıskanmamayı zaman içinde yaşayarak öğrenirler. Birbirlerine destek olur hatta ebeveynlerine tepki gösterirler.

Umarım sizde o kıskançlık sorununu kendi çabalarınızla halletmiş azınlıktaki kerdeşlerdensinizdir.