Kardeşlerin arasına kimse giremez

Kelimeler anlamsız kalıyor, bir anlatabilsem, kafam karışık, zihnimde birbirinin önüne geçmeye çalışan cümleler, üzüntülüyüm bende bu vatana aşık herkes gibi. Böyle olmamalıydı. Bu anlamsız savaşta bunca can yanmamalıydı.

İnanılır gibi değil. Ellerini kollarını sallaya sallaya sınırı geçebiliyorlar, haince pusu kuruyor, saldırıyor ve vahşice öldürebiliyorlar. Ne için üstelik ne uğruna? Hiç mi vicdan azabı çekmiyorlar. Dağdaki teröristler zavallı maşalar sadece, hemde o kadar zavallılar ki kürdistan masalıyla uyutularak aslında yalnızca bazılarını dahada zengin edebilmek için ölüyorlar, öldürüyorlar ve bunu göremeyecek kadar körler.

Kahraman Askerimiz Vatan uğruna bir değil bin canını bile gözünü kırpmadan verir. Onlar bu Vatanın evlatları olarak ellerinden geleni yapıyorlar. Peki biz üzerimize düşeni yapabiliyor muyuz? Caddelerde toplanarak sloganlar atmak sonrada evlerimize dağılıp bir dahaki Şehit haberine kadar unutmak yeterli mi? Bir bütün olmalıyız; birbirine sımsıkı bağlarla kenetlenmiş, tekyürek, tek bilek bir bütün. Unutmayın o hain teröristlerin arasında bu topraklarda doğanlarda var. Peki nasıl? ne zaman? kandırıldılar o ikiyüzlüler nasıl aramıza girebildi ve biz nasıl farkedemedik. Demek ki aramızda büyük bir boşluk var. Uzaklaştık toplum olarak birbirimizden, tanımıyoruz birbirimizi ve böylece karanlık kalpli kişiler aramızda rahatça gezerek karanlık işler çevirebiliyor. O kadar sıkı bir bağla bağlı olmalıyız ki birbirimize o kalleşler bizi bölmeyi akıllarına bile getirememeliler.
Benim güzel ülkemin, güzel insanları, hatırlayın ve hiç unutmayın; biz kardeşiz.

Benimde kardeşim asker, şehit analarının kalbinin nasıl yandığını anlayabiliyorum.