- Kategori
- Deneme
Karınca
Çıkmaz bir sokakta yürüyüşe çıkmıştım; hedefim olmadan,öylesine. Daha yolun sonuna varmadan bir karınca ilişti gözüme, yapayalnızdı tıpkı benim gibi, eli boş dönüyordu yuvasına.
Takıldım peşine, yürüdük bir süre, ben arkada o önde. Terlediğini görünce, gazoz kapağına su koyup, kibrit çöpünden köprü yaptım ona. İkramımı geri çevirmedi, ara verdi yürüyüşüne. Çıktı incecik bacaklarıyla suyun yakınına, içti kana kana; bir daha, bir daha. Teri kurumuştu, görebiliyordum artık göz bebeklerinin karasını. Uzun uzun baktıktan sonra dedi ki: “siz kimsiniz?” “Öğrenebilir miyim acaba?”
Şaşakalmıştım, nereden bilebilirdim konuşabildiğini; unuttum o anda kendi kimliğimi. Ben cevap vermekte gecikince, anladı hemen onu anladığımı. “Hiç şaşırmayın" dedi bana, "dil birliği vardır mahzun olanların arasında.”