Kariyer nasıl yapılır?

Çocukluğumdan beri sürekli okuyup çalışacağım diye hedef belirlemiştim. Okumayı söktüğüm için ilkokul 1. sınıftan 2'ye atlamıştım. İlkokul sonrası maarif kolejini kazanamadım (şimdiki anadolu lisesi)ama yedi yıllık yatılı öğretmen okulunu kazanmıştım. Ailem hem küçük, hem de benden beş yaş küçük erkek kardeşim ağlıyor diye göndermemişlerdi. Ortaokul hayatımda askeriye ve polis koleji vardı hedefimde. Askeriye kız öğrenci almıyordu, polis kolejini de babamın ha bugün ha yarın diye oyaladığını; sınav gününü karakola gidip sorduğumda öğrenmiştim. Çok üzgündüm, tekrar kazandığım yatılı öğretmen okuluna aileme kızdığım için bu kez de ben gitmemiştim. Lise hayatımda diğer dönemler gibi başarılıydı. Henüz üniversitenin önemini bilmiyordum ama hedefimi yine de belirlemiştim.

Bankada çalışmak... Babam; öğretmen ve arkadaşlarımın bütün ısrarlarına rağmen, dershaneye göndermedi. Üniversite sınavlarında 481 fen puanıyla Ege İşletme'yi kazanmıştım. Aslında, istediğim bölüm değildi ama öğretmenlerimin teşvikiyle kayıt yaptırdım. Babam bir yıl önce emekli olmuş, memlekete yerleşme arzusunu gerçekleştirmiş, emekli ikramiyesiyle de köyüne fırın açmıştı. Bütün karşı çıkmalarıma rağmen memlekete dönüş yapmıştık. Memlekete yerleşse bile beni okutmayı kabul etmişti, zaten bütün okul hayatım İzmir'de geçtiği için eş dost çoktu. Fakat öyle olmadı... Ya da beni o zaman öyle kandırmıştı. Bir yıl üniversiteye; gele gide orduevlerinde kalarak devam ettim. Yıl 1980... Ve 12 Eylül... Sonrasında ailem bana söz kesti. Okulu bırakmak zorunda bırakıldım. Ama içimdeki çalışma isteğimi asla bitmedi. Bu imkansızdı aslında bunu biliyordum; çünkü çok tutucu bir aile ve çevreye gelin gitmiştim. O yıllarda bulunduğum ilçe; köyden yeni kurtulmaya çalışan bir yerdi. İzmir'den gelip burada yaşamak... Yıllarca alışmaya çalıştım ama şimdi seviyorum. Yararsız bir varlık gibi yaşamak istemediğim için ve üretken olmak adına dışarıya el işi yapıyordum. Bu sırada hayatımı iki erkek çocuk süslemiş ,onlarla hayat akıp gitti. Böylece yaşamımdan bir on yıl geçti. Ve ben içimdeki çalışma isteğini hala öldürememiştim. İşe girmek için eşimi ikna çabalarım hala sürüyordu. Sonunda başardım oleyyyyyyyyyyy!. .

Hayatımın en güzel günüydü benim için ve inanamıyordum. Hala da inanamıyorum... .

09/03/1992 tarihinde işe girdim. Bulunduğum ilin belediyesindeydim. Torpilli işe girenlerdendim ve şef olmuştum. Ama nereye imza atılır bilmiyordum. Bir gün; vatandaşı çıkarıp, odacıyı çağırarak nereye imza atacağımı sordum. Aldığım cevap çok ilginçti. "Abla müdürün kaşesini gördüğün her yere imzanı at. Yanına V. koy. !"(Aslında attığım imzanın ne kadar önemli olduğunu, yanlış attığım imzanın bana yükleyeceği sorumluluğun farkında bile değildim. )

1995 yılında üniversite affından yararlanarak tekrar üniversiteye başvurdum. Af sınavlarından sonra üniversiteyi 2,5 yılda bitirdim... Ve o zaman lise sonrası girdiğim İş Bankası sınavlarını kazandığımı; liseden hala görüştüğüm arkadaşımdan öğrendim. Geç öğrenmemin sebebi ise; benim o dönemde sözlenmem ve ne kadar çok istediğimi, öğrenince de üzüleceğimi düşünmesi idi... Tabii biz, sınava girdiğim dönemde İzmir'de oturduğumuz için, oranın adresine gelmişti sonuçlar... Üniversitede okurken formasyon kursları açılmıştı, başvurmak istedim. Ailem bu kez de üniversiteyi bitiremeyeceğimi düşünerek izin vermedi. "Hele bir hayırlısı ile üniversiteyi bitir, o kadar dersi ver de; onu o zaman düşünürüz" dediler. Her zaman, özellikle de benim bölüme formasyon kursu açmadıklarını, anlatmaya çalıştıysam da başarılı olamadım. Yıllar önce iki kez reddettiğim öğretmenliğe geçiş yapmak istiyordum ama olmadı... Belediyede şef olarak çalışmaktayım. Siyasi kurumlarda çalışmak çok zor; yerimizde sayıyoruz. Eğitimmiş, bilginmiş, becerinmiş çalışma yılın fazlaymış vs. hiç bir önemi yok, önemli olan torpilin. Varsa torpil hemen müdür de olabilirsin, yoksa yıllarca olduğun yerde de sayarsın, benim gibi. Bütün çalışma aşkım, şevkim, heyecanım doruktan dibe vurmuş durumda; emeklilik bekleyen biri oldum ama hala içimde kariyer yapma aşkı var.

İki oğlum var; biri bilgisayar, diğeri tıp okuyor. Onların başarılarıyla hem övünüyor, hem avunuyorum.

Şimdi sizlere soruyorum: "Kariyer nasıl yapılır?"