Kariyerim Nerede? (1)

Benim resimsiz romanım devam ediyor, biliyorsunuz kariyerim kayboldu, tam 3 hafta oldu, hala haber yok! Kayıp, kaçtı, elimden alındı, ben terk ettim, ne fark eder? Şu anda bir işim de yok, sabah erkenden uyanıp, hazırlanıp yetişmem gereken bir yer de yok.

İşsizim. Yoğun çalıştığım günlerde ne çok hayal ederdim hiçbirşey yapmadan oturmayı, ilk günler öyle yaptım zaten, sonra uyudum, istediğim kadar uyudum. Sonra evdeki eski dergilere göz attım, kitaplara baktım, okumayı hayal ettim. Sokağa çıktım amaçsız, yürüdüm plansız, o saatte sokakta karşılaştığım insanlara baktım, acaba onlarda mı?

Kafam karışık, ne yapmalıyım? Zaten sevmiyordum, zaten beni anlamıyorlardı, zaten yapacağım birşey kalmamıştı...

İşsiz olmak, kendimi değerlendirmek, artılarım ve eksilerimi görerek yeniden başlamam için bir fırsat olabilir mi?

Yeni kelimesi heyecan veriyor. Yeni bir kariyer, yeni bir başlangıç...

Evet, yeniden başlamalı. Tamam, başlamalı da, nasıl? Şimdi ne yapmam gerekiyor? Birlikte düşünelim. Haydi soruları siz sorun. Lütfen...

Sen kimsin?

Ben, ben, benim... Ne kadar basit bir soru, bu soruya nasıl yanıt verilir.

Kim olduğunu anlatarak! Evet basit bir soru, anlat bakalım. Ne yapmak istiyorsun?

Kariyerime yeniden başlamak,

Hala bunu anlamadık sanıyorsun, ordan nasıl görünüyoruz. Kolay sanıyorsun yeniden başlamayı.

Ben para kazanmak istiyorum. Ben masa başında çalışmak, işimde etkin olmak, sevdiğim işi yapmak, değer görmek istiyorum.

Ben yaratıcılığımı işimde kullanmak istiyorum. Yaşam kalitemi artırmak istiyorum. İşimde huzurlu olmak istiyorummmm.

:-)) Yani, gerçekten ne yapmak istiyorsun?

Ne kadar kazanman gerekiyor? Nasıl bir masa hayal ediyorsun? İşinde etkin olmak için neler yapmalısın? Nasıl etkin olabilirsin? Sevdiğin iş hangisi? Değer gördüğünü nasıl anlarsın? Hangi konularda yaratıcısın? Neler yaparsan yaşam kaliten artacak?

Kafam iyice karıştı. Bu basit sorular çok yordu. Bu sorulara cevap vermek zor. Vazgeçtim, artık soru yok, anlatacağım.

Ben kendimi tanıyorum. Kendimi tanımanın, şu anda olduğum noktadan, olmak istediğim noktaya bir yolculuk olduğunu biliyorum.

Hedeflerimi biliyorum. Hedeflerime ulaşmak için bilmenin, istemenin yetmediğini, adım atmam gerektiğini, tüm sevdiklerimin davetli olduğu bir ziyafete yemek pişirir gibi titizlikle hazırlanmam gerektiğini biliyorum.

Kariyerini kaybetmiş bir işsiz olmak stresimi yükseltiyor, sevdiklerimin de. Enerjimi yeniden başlayacağım kariyerim için plan yaparken, olumlu düşünmeyi başarmak için kullanmalıyım. Mücadele etmeye, değişikliğe hazırım. Sevdiklerimle, çevremle paylaşıp, onların da benim için olumlu düşünmelerini, benimle birlikte bu değişimi yaşamalarını sağlamalıyım.

Yeniden başlamanın, öğrenmeye devam etmek olduğunu, daha çok çalışmak, değerlerimi yeniden oluşturmak, yeni insanlara uyum sağlamak, yeni şartlara ayak uydurmak olduğunu biliyorum, bu değişikliklerin pek çok sıkıntıyı yanında getireceğini, mücadele gerektirdiğini biliyorum.

Yoculuk için ihtiyacımın sadece kocaman bir valiz değil, kendimi, duygularımı ve sevdiklerimi buna hazırlamam gerektiğini de...

Bir soru

Peki bu süreç yalnız mı yaşanmalı? Kimler, nasıl destek verebilir? İK’lara /nasıl/ bir görev düşüyor/mu?

Küçük bir öneri

Yaşam % doğadan alıyor örneklerini, gözünüzü doğadan ayırmayın.

Karıcaları izlediniz mi hiç? Yoluna engel çıkan bir karıncayı ya da yuvası bozulan bir karıncayı.

Güzel söz

Hiçbir aksaklık kendi kendine düzelmez, yolunda gitmeyen hiçbir iş kendi kendine yoluna girmez. Anonim