Karlı bir kış günü (1999)

Üniversiteye başladığım ilk yıl. Çömez derler ya hani. Derslerin başladığı ilk gün yurt kaydımı yaptırıp odama yerleştim. 6 kişilik odada benden başka bir edebiyatçı daha var: Mehmet. Arkadaşın gözleri görmüyor, beni de yardımcı olur diye onun yanına vermişler zaten. Neyse akıllı akıllı birlikte gidip geliyoruz okula. Kendi çapımda arkadaşa yardımcı olmaya çalışıyorum. Tek anlaşamadığımız nokta sabahları geç uyanmasıdır. Ben vaktinde kalkıp hazırlanıp derse gitmek için hazır oluyorum. Arkadaş geç kalkıyor, beni bekletiyor. Derslere son anda yetişiyoruz, bazen geç giriyoruz. Ben de aksine 5-10 dakika erken gidip derse girmek için motive olmak istiyorum.
Artık bu duruma sinirlenmeye başladım. Karlı bir kış günüydü. Ne yapsam diye düşündüm. Bırakıp tek başına mı gitsem acaba okula? Ceza vermiş olurum kendimce. Bunu yapamadım. Neyse birlikte yine yurttan çıktık. Koluma girdi, gidiyoruz. Nerede kar birikintisi fazla, nerede tümsekler varsa, neresi çok kaygansa ben oradan gitmeye başladım. Okula gidene kadar sürekli düşecek gibi gitti. Koluna girdiğim için elbette düşmedi. Biraz da olsa beni okula geç götürdüğü için sinirim geçti bundan sonra.

Okula vardığımızda sözleri şöyleydi: Ya Zeki çok kar yağmış, Antep'e böyle çok kar yapmamıştı hiç, gelene kadar mahvolduk..)) (Kulakları çınlasın)